Recensies

Als er één beroep uitermate geschikt is om als kapstok te dienen voor een spannend of mysterieus verhaal dan is het wel dat van privé-detective. Dit is al heel lang een genre op zichzelf, zo ongeveer vanaf dat Sir Arthur Conan Doyle zijn Sherlock Holmes in het leven riep. Naast intellectuelen als Holmes zijn er ook detectives die de macho uithangen (Mike Hammer) en vage scharrelaars die tegen wil en dank in intriges verzeild raken. Tot dit laatste type lijkt De Kraai te behoren. De Kraai (Le Choucas) is de hoofdfiguur uit een nieuwe reeks van Lax (pseudoniem van Christian Lacroix), waarvan binnen twee maanden maar liefst drie delen verschenen zijn. Lax is verantwoordelijk voor het scenario, de tekeningen en de inkleuring. Dupuis brengt de reeks met veel publiciteit uit in de Spotlight-serie. Het is een smaakvolle uitgave, zeker als men alle drie de albums bij elkaar ziet. Het geheel ademt de sfeer uit van de grimmige detectiveverhalen die vooral in het midden van de vorige eeuw populair waren. Zowel Lax als De Kraai zijn liefhebbers van deze romans en dat is te merken ook: de albums zijn doorspekt met citaten van schrijvers als Ed McBain en Donald Westlake. Het tekenwerk is erg sfeervol, vooral wat achtergronden en overzichtplaten betreft. Storend vind ik dat het hoofd van De Kraai zelf door de albums heen te weinig constant getekend wordt. Ik dacht dat tekenaars eerst hun hoofdpersoon vanuit allerlei perspectieven tekenden voordat ze aan een reeks begonnen. De verhalen worden steeds vanuit het ik-perspectief verteld. Geheel in de traditie van het genre bedient de hoofdpersoon zich tussen de bedrijven door van cynisch commentaar op de maatschappij en op zichzelf. De woordspelingen en metaforen (ook in de dialogen) slaan echter stilistisch zo de plank mis, dat ik de schrijver van opzet verdenk. Mogelijk speelt de (in de albums niet vermelde) vertaler hierbij een rol. Verder experimenteert Lax met een bepaalde beeldtaal waarbij hij onder andere pictogrammen en miniatuurgravures gebruikt. De drie verhalen houden elk de aandacht voldoende vast. Wel wordt een vast stramien zichtbaar, wat in dit genre vaker voorkomt: de hoofdpersoon tast lange tijd in het duister over de motieven en de identiteit van opdrachtgevers en hun tegenstanders. Uiteindelijk worden door de cliënt of door de schurk alle vragen beantwoord. Al met al een intrigerende reeks die gaandeweg leuker wordt. Het scenario van deel 3 is het sterkst en als de eenzame detective in dit deel eindelijk met een voluptueuze dame in bed belandt, dan is hij me al zo sympathiek geworden dat ik hem dit van harte gun.