Recensies

Dertig avonturen lang beleefde Asterix zijn avonturen zonder gezinsleven of ouders. Als vrijgezel ramde hij vrolijk los op Romeinen en als hij iets te hard sloeg, was er nooit een moeder die hem terecht wees. Albert Uderzo meent dat het niet langer zo kan en introduceert in dit album niet alleen de ouders van Asterix, maar ook die van Obelix. Dertig albums lang hebben deze lieden zich verre gehouden van hun opvoedkundige en sociale taken. Het Gallische duo reisde over de hele wereld, verkeerde talloze malen in levensbedreigend gevaar en trof meerdere keren de machtigste man van de wereld, Julius Caesar. Al die tijd was er geen spoor te bekennen van de beide vaders en moeders. Pas nu komen ze in beeld bij wijze van verjaardagscadeautje voor Asterix en Obelix. Er zijn lezers die dit een leuke verrijking van het Asterix-universum vinden. Zij menen dat de karakters van Asterix en Obelix met dit album op een aardige manier worden uitgediept. Anderen vinden de introductie van het gezinsleven van Asterix en Obelix een ongepaste stijlbreuk in de reeks. Mijn voorkeur gaat uit naar de ouderwetse ouderloze Asterix. De Galliër is wat mij betreft alleen maar goed voor het beleven van avonturen, het in elkaar hengsten van legionairs en het ruimte bieden voor rake grappen. De papa en mama van Asterix kunnen de pret alleen maar vergallen. Dat blijkt uit dit album dat een uitermate pover verhaal vertelt. De vaders en moeders van Asterix en Obelix geven hun zonen een zwaard en een helm voor hun verjaardag. Dit cadeau blijkt van oorsprong toe te behoren aan een staatsgevaarlijke Romein. De Romeinen sluiten de vaders op om hun de locatie van het wapentuig te ontfutselen. Ondertussen sturen zij Latraviata naar het dorp. Zij is een Romeinse actrice die zich uitgeeft voor Walhalla en zo helm en zwaard in haar bezit wil krijgen. Tussen de bedrijven door proberen de moeders Asterix en Obelix hun zonen zonder succes aan de vrouw te krijgen. Het verhaaltje wil op geen enkel moment spannend worden. Dit komt waarschijnlijk doordat het compleet oninteressant is of de Romeinen hun spullen al dan niet terugkrijgen; dit heeft namelijk geen enkele consequentie voor Asterix, Obelix of het dorp. Zelfs de gijzeling van de vaders brengt geen spanning in het verhaal, want daarvoor staan deze oude mannetjes veel te ver van de lezer af. Bovendien rammelt het scenario aan alle kanten en gaat het de vreemdste kanten op, zonder dat er een logische lijn in valt te bespeuren. Zelfs het anders zo perfecte tekenwerk van Uderzo heeft op enkele plekken niet de kwaliteit die de Asterix-lezer gewend is. Dit alles maakt Latraviata zonder meer het minst goede deel dat in deze reeks is verschenen. Toch blijft het een lezenswaardig stripalbum, want de glorie van de oude karakters en de unieke setting straalt nog door deze pulp heen. Daar kunnen zelfs de ouders van Asterix en Obelix niets aan verpesten.