In Mamamorfose levert Renske de Greef op autografische wijze verslag van haar zwangerschap en haar eerste jaar als moeder. Dit soort ouderschapsstrips beginnen inmiddels wel een beetje een op zichzelf staand genre te worden. Dat is natuurlijk ook niet gek. Het krijgen van kinderen is niet alleen een belangrijke levenstransitie, het is ook een moment waarop mensen elkaar boeken geven. Ik kon dan ook niet helemaal de neiging weerstaan dit boek te vergelijken met Jaar Nul van Frenk Meeuwsen, waarin de striptekenaar zijn eerste jaar als vader beschrijft.
Net als Meeuwsen tekent de Greef zelf en probeert ze het proces van ouder worden zo eerlijk mogelijk in woord en beeld te vatten. Toch lijken de boeken in verder opzicht totaal niet op elkaar. Meeuwsen levert een toch wel wat klassiekere strip af, waar de paginacomposities van de Greef veel minder traditioneel zijn en het midden houden tussen infographics en digitale strips. Daarnaast werd de bijna blinde focus op zichzelf bij Meeuwsen, hoewel eerlijk, toch hier en daar wel een beetje irritant terwijl de Greef deze irritatie telkens met behulp van humor te slim af is.
Van de twee boeken zou ik Mamamorfose het makkelijkst aanbevelen. De vrije paginacompositie stelt de Greef in staat belangrijke momenten op interessant wijze uit te vergroten, hoewel het soms wat vermoeiend is om langere stukken handschrift te lezen. Daarnaast klinkt vooral toch de authenticiteit van het hoofdpersonage goed door, die in plaats van het heilige evangelie van de mamamaffia te verkondigen vooral de vervreemding van het moederschap onder woorden weet te brengen. De Greef staat met dit boek dan ook eerder in de traditie van de feministische counter culture (Wimmen’s Comix) dan dat ze zwicht voor zweverige moederpropaganda. Als ik een wens zou mogen uitspreken, dan is het dat ze nog iets harder die richting was ingeslagen.