De jaren dat Suske en Wiske voor miljoenenverkoop zorgde liggen achter ons. Het is nou eenmaal zo dat behaalde resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst. Uitgeverij Standaard doet er alles aan om hun succesreeks levendig te houden. Om de verkoopmachine kracht bij te zetten is de hommagereeks op poten gezet, een hebbedingetje voor fans en verzamelaars. Helaas zijn deze ook niet echt je-van-het. De gasttekenaars en -scenaristen vergalopperen zich vooral. Het tekenwerk is best behoorlijk maar de scenario’s zijn vergezocht, alsof de geest van Vandersteen in de weg zit. Het komt vaak over als een moetje, om de uitgeverij te pleasen.
Ook Marc Legendre en Jan Bosschaert zijn gevraagd een hommage aan te leveren. Het duo weet een goede strip te maken. Hun zwarte krullebol Sam is een mooi voorbeeld. Begin jaren negentig was de stripheldin een groot succes. Daardoor is het leuk dat Sam een klein rolletje heeft in Geduvel op de Heide en het aan de stok krijgt met Lambiek. Legendre heeft geprobeerd om een vervolg te schrijven op De Verborgen Kroon, het tweede verhaal uit de Jerom-reeks uit 1962. Met wat linkjes naar het Suske en Wiske album uit 1958, De Duistere Diamant. Zo laat hij Alwina opdraven, de tovenares die toentertijd eigenaresse was van de Boerderij en tegenwoordig met boer Sanders de camping op de heide runt. Sanders was in De Verborgen Kroon de slechterik, maar heeft zijn leven gebeterd. Op de camping worden onze helden dwars gezeten door aardgeesten, die zich te goed doen aan een fikse hoeveelheid bier.
Heel aardig allemaal. Het komt in de buurt van een doorsnee Suske en Wiske-verhaal. Maar van een topper kunnen we niet spreken. Hiervoor is het relaas te flauw en te rommelig. Qua personage komt Jerom het best uit de verf. Wellicht is dat het lievelingspersonage van de makers of wordt op deze manier de cirkel met De Verborgen Kroon gesloten? Sidonia op haar beurt heeft iets knulligs, alsof de tekenaar niet helemaal wist wat hij met de tante aan moest.
Wederom een verwoede poging om Suske en Wiske en de geest van Vandersteen levendig te houden. Maar misschien moeten we ondertussen concluderen dat er bij Suske en Wiske weinig eer valt te behalen. De verkoop zorgt misschien nog voor voldoende salaris bij de uitgever, maar de hommages slaan creatief wel een beetje dood.