Recensies

Otto Graniet is een privé-detective, type hard boiled. Net als Philip Marlowe, maar dan veel corpulenter en slechter gekleed. Een aantal van Graniets avonturen verscheen al in 1988 bij uitgeverij Loempia, in kleur. Prestige heeft nu alle verhalen in twee delen gebundeld in hun oorspronkelijke vorm, zwart/wit. Het eerste deel bevat een viertal verhalen. In het openingsverhaal betoont Franco Saudelli zich een vaardig navolger van Raymond Chandler. Otto Graniet wordt ingehuurd door een rijkaard die wordt gechanteerd met oude pornofoto's van zijn verloofde, een beroemd soapsterretje. Graniet gaat onvervaard en zonder scrupules aan de slag. Als het nodig is deelt hij rake klappen uit, schoffeert zijn broodheer en laat zich niet onberoerd door vrouwelijk schoon. Een stijlvaste figuur dus, die door Saudelli met verve wordt neergezet in een uitgebalanceerd intrige. Na deze sterke opening krijgt het eerste deel een onvoorziene wending. Net nu Graniet aan de lezer gepresenteerd is als een echte ouderwetse private dick doet zich vanaf het tweede verhaal een soort stijlbreuk in de enscenering voor. Op zoek naar een verdwenen meisje komt Graniet in Satanskinderen terecht in de occulte wereld van zwarte magie en boze krachten. Dit decor laat zich nu eenmaal slecht verenigen met de stereotiepe figuur van de hard boiled detective. Graniet lijkt er helemaal niet op z'n plaats te zijn. In het titelverhaal wordt het nog erger. Per abuis raakt Graniet verwikkeld in een halfbakken psychologisch familiedrama dat eindigt als een romantisch streekromannetje. Ook wat het tekenwerk betreft is dit verhaaltje beduidend minder. Joost mag weten waarom Prestige juist deze draak als titelverhaal koos. De curieuze mengeling van seks, suspense, drama, hekserij en occultisme zet zich voort in het tweede deel. In het openingsverhaal Rode maan raakt Graniet verzeild in een nachtclub, of liever een freakshow van afzichtelijke gedrochten. Dat wordt zelfs hem te veel. Deze ene keer laat hij de z'n opdracht onverrichter zake rusten. In Waar is de kampioen? wordt hij vervolgens ingehuurd om een profvoetballer te redden uit de klauwen van een paranormaal medium. Deze laatste opdracht ligt hem trouwens wel, want in zijn tijd was Graniet zelf een niet onverdienstelijk middenvelder. Ook in eerdere verhalen speelt voetbal trouwens een prominente rol. In dit verhaal zien we Graniet weer op z'n best. Het bevechten van voetbalsupporters gaat hem heel wat beter af dan het bestrijden van duivelaanbidders. Zoals gezegd is het tekenwerk van Saudelli dik in orde, behalve dan in het titelverhaal van het eerste deel. Het is degelijk, goed verzorgd en gelardeerd met exotisch bloot en expressieve personages. Wat de scenario's betreft zijn de beide bundels tamelijk vormeloos en onsamenhangend. In de verhalen worden lukraak genres en stereotiepen op elkaar gestapeld. Het resultaat is ernaar.