Geboren in 1965 is Étienne Davodeau inmiddels een mid-vijftiger. Voor velen is het bereiken van de mijlpaal van vijftig levensjaren aanleiding tot een moment van bezinning. Aangekomen in de herfst van het leven blikt men terug op voorbije jaren en pogen we nog iets van de resterende jaren te maken. Voor Davodeau was het aanleiding een bijzonder project te beginnen. Samen met een tweetal studievrienden, - Christophe Hermenier en Joub (Marc le Grand) -, zouden ze er een album aan wijden. Gedrieën schreven ze het scenario. Beginpunt is het persoonlijke relaas van één van hen, Yvan. Als vijftiger verloor hij zijn baan en zijn beide ouders. Toen hij zijn ouderlijk huis te koop zette, fotografeerde hij hun alledaagse spulletjes. Deze foto’s zijn terug te vinden in dit album.
Davodeau heeft een klein oeuvre opgebouwd van strips die allerminst bol staan van de actie maar veeleer pivotteren rond het innerlijk leven van zijn personages: warm, inlevend en traag voortschrijdend. Daarmee zijn alle ingrediënten er om het gegeven van dit verhaal een bijzondere uitwerking te geven. Te meer daar uw recensent zich in dezelfde levensfase bevindt als de hoofdpersonen. Aan die verwachtingen voldoet het album niet. Hoewel de situatie velen bekend voor zal komen, lukt het niet om de innerlijke worsteling van Yvan invoelbaar te maken. Hij blijft wat afstandelijk, voorspelbaar en zijn overpeinzingen ontstijgen het alledaagse niet. De slotsom, waarmee hij zijn innerlijke worsteling afsluit ‘We leven, man! Ik weet niet wat ‘t nut is, maar we leven!’ is nou niet bepaald een spiritueel, inspirerend inzicht te noemen.