Doornroosje is niet dood. Bij haar geboorte komen vrouwen feestvieren, goede vrouwen, die in sprookjes feeën heten. De zelfstandigen, die vaak heks heten, zijn niet uitgenodigd. Dat geeft gedonder: wanneer Doorn(!)-roosje, alias De Schone Slaapster, zestien is bij haar ontluikende seksualiteit, zich prikt en de vloek voltrekt zich.
Met deze rijke symboliek opent Zestig lentes, het nieuwste album van de productieve Aimée de Jongh, op scenario van de Franse Ingrid Chabbert. Slachtoffer is Josy, niet zestien maar zestig jaren jong, en zij gaat haar seksualiteit opnieuw ontdekken. Met veel vallen, want daarvoor moet zij wel haar gezin verlaten, tamelijk abrupt. Een prik bij verstelwerk luidt het drama in. Ze trekt er in een camper op uit, wordt lid van de curieuze COH, de club van ontsnapte huissloven en is ongewild een voorbeeld van een ‘grijze scheiding’. Actueel, want moeders eisen volgens demografische statistieken steeds vaker hun zelfstandigheid op, getuige boektitels als Waarom we zo boos worden op moeders die vertrekken en films als The Lost Daughter.
Actualiteit levert niet automatisch een goede strip op, maar Zestig lentes is goed. De Jongh weet over het drama een feel-good filter te leggen. Hoofd- en bijfiguren lachen opvallend veel, afgezet tegen hun toch penibele leefomstandigheden, met wat scheve monden en een wit gebitsstreepje. De Jonghs tekenstijl wordt vaak als ‘zacht’ omschreven, ik zou zeggen: liefdevol. Dit album heeft niet het raffinement van het kleinood Taxi, wat vooral het scenario valt aan te rekenen. Zinnen als ‘We brandden op, de liefde ging voorbij (…) Dat gebeurt soms, dat de liefde niet tegen het leven bestand is’, die zie je liever dan dat je ze leest. Iets meer ‘show’, iets minder ‘tell’. Ook is de camper veel te hip (een VW Spijltjesbus oldtimer, de gezochtste ter wereld), en Josy trekt er hartje winter op uit in een hemdje. Wel weer leuk: de camperinterieurs lijken balzalen!
De Jongh wilde Zestig lentes niet direct na Bloesems in de herfst maken, om niet de huistekenaar van omroep Max te worden. Dit deel van Dupuis prestigieuze Vrije vlucht-reeks komt met stip op de palmares van Aimée de Jongh. Ze is nu al terecht Nederlands bekendste striptekenaar in het buitenland. En mij maken de afgedrukte ‘voorbereidende schetsen’ enorm nieuwsgierig naar de toekomst: expressieve schilderijen zonder klare lijn!