Als David Letendre op een winterse nacht in het Quebec van 1922 na een overval op de vlucht met zijn paardenslee door het ijs zakt, lijkt zijn einde nabij. Maar dan is daar plotseling Mickhaï die hem op het droge trekt. Hij brengt hem naar het landhuis Sheridan Manor, waar Mickhaï als enige bediende onder eigenaar Angus Mac Mahon werkt. Mahon is aanvankelijk vriendelijk en biedt onderdak aan totdat David volledig van zijn gebroken been is hersteld. David voelt er eigenlijk niets voor, maar snapt ook dat hij geen kant op kan. Als het vertrouwen is toegenomen biedt hij zelfs aan een paar klusjes te willen opknappen als tegenprestatie. Daar maakt David een klassieke fout, want Mahon blijkt niet te zijn wie hij lijkt en zijn plannen met David zijn van een zodanig duister gehalte dat hij beter toch de gebroken benen had kunnen nemen.
Schrijver Jacques Lamontagne bouwt het verhaal op als een afpellende ui. Iedere keer als je er een stukje afhaalt wordt een nieuw scenario-element zichtbaar en weet hij te verrassen met onvoorziene wendingen. Een afgesloten huisvleugel, verborgen gehouden personages, maar bovenal een poort naar een parallelle wereld maken het geheel wel iets over de top. Maar zoals in de horrorthrillers van Stephen King en Dean Koontz neem je zo’n fantasie-element op de koop toe. Tekenaar Ma Yi, bekend van andere Daedalus-series (Yuna, Elfen), hanteert een donkere, grimmige stijl die past bij de sfeer van het verhaal, maar toch toegankelijk is. Hij wisselt moeiteloos klassieke pagina-indelingen met tien gekaderde plaatjes af met paginagrote sfeerimpressies. Het verhaal is nog niet volledig verteld, al lijkt het me dat de ontknoping in maximaal één vervolgdeel wel te vertellen is.