Wat met Amoras is gelukt, moet ook met Galaxa lukken? Dat zal de gedachte zijn geweest van de publiciteitsafdeling van Standaard Uitgeverij. De fee van het licht, bedacht door Karel Biddeloo, verscheen voor het eerst in het album De toverspiegel uit 1973 en heeft de afgelopen vijf decennia de harten van (vooral) mannelijke fans veroverd. Biddeloo inspireerde haar uiterlijk op de Oostenrijkse Senta Berger, een actrice met een sexy uitstraling. Spiegelblind is het eerste van drie delen en vertelt de voorgeschiedenis van deze stripschoonheid. Het avontuur begint als de jonge Galaxa in een kroeg een gevaarlijk drankspelletje speelt en het uit de hand loopt. Als weeskind is zij opgegroeid op een militaire elfenacademie waar ze haar hartsvriendin Rana ontmoet. Samen met twee andere elfen moeten zij een eindproef doen en het opnemen tegen ervaren rekruten. Uiteraard wint haar team op het laatste moment, met een plek in het elfenleger als beloning. Als het leger eropuit wordt gestuurd om tegen de vijand te vechten weet Galaxa het monster te verslaan. Haar vriendin bekoopt het met de dood. Een schuld die onze heldin in de schoenen wordt geschoven en grote gevolgen heeft. Kortom, het bekende recept voor een aardig avontuur vol actie.
De poging om van Galaxa een eigen avonturenreeks te maken valt te waarderen en is te begrijpen. Tenslotte is de fee het favoriete karakter uit De Rode Ridder. Alleen moet het van m’n hart, het is wel heeeeeel erg voorspelbaar. Vanaf de eerste tien pagina’s weet je al waar het verhaal van Peter van Gucht heen gaat en wat Galaxa staat te wachten. Het is allemaal al duizend keer eerder verteld. Romano Molenaar heeft de schoen van tekenaar aangetrokken en weet goed in de sporen van het verhaal te treden. Zijn combinatie van artwork, superhelden-poses en realisme past perfect bij dit elfen-epos. Toch is de inkleuring de grote winnaar van Galaxa. Het kleurenpalet van Shirow di Rosso houdt de strip overeind. De man weet als geen ander een weergaloze sfeer met diepere lagen neer te zetten. De kleuren tillen de strip écht naar een hoger niveau. De kleurstellingen zorgen ervoor dat je mee wordt genomen het verhaal in, ook al weet je welke kant het opgaat. Al met al: de mini-reeks Galaxa is een aardige poging maar staat wel ver af van de klassieke Rode Ridder-verhalen.