De Franse meestertekenaar Jacques Tardi en scenariste/zangeres/componiste Dominique Grange - sinds 1983 gehuwd met elkaar - komen met een fascinerend historisch beeldverhaal over de heftige klassenstrijd in Frankrijk in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Elize en de nieuwe partizanen begint in 1958 als Elize, maatschappelijk bewust gemaakt door haar filosofielerares op het lyceum van Lyon, naar Parijs trekt om te studeren, maar eigenlijk vooral om theaterlessen te volgen. Na een periode van rolletjes bij theater en film vormt zij als zangeres een duo met ‘een bekende zanger’ (Guy Béart, n.v.d.r.) waarmee ze veel concerten en tv-optredens doet. Ontzet door het beestachtige optreden van de politie onder meer tijdens de demonstraties voor de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd, waarbij doden en gewonden rücksichtslos in de Seine werden gegooid, sluit zij zich aan bij proletarisch links en bij de inspraak eisende studenten die in mei 1968 de Sorbonne hebben bezet terwijl in andere regio’s in Frankrijk stakingsgolven plaatsvinden.
Na een ongeluk bij het fabriceren van molotovcocktails raakt zij verbrand en moet zij vluchten voor de politie. Zij gaat door met de politieke strijd tegen ‘de macht, de fascisten en de communistische revisionisten’. De laatsten omdat zij niet het juiste Mao-pad volgen.
Bij Nice gaat zij in een verpakkingsfabriek werken waar zij wordt ontslagen na het verspreiden van pamfletten met de oproep om te gaan staken. Terug in Parijs blijft Elize politiek actief, duikt na zes weken gevangenisstraf onder en raakt steeds meer geïsoleerd. In een ideologisch en politiek vacuüm gaat Elize vertalen bij het stripmaandblad Charlie Mensuel.
Bij de oprichting van het satirische weekblad Charlie Hebdo in 1977 worden zij en haar ex-vriend en medestrijder Simon uitgenodigd deel te nemen aan de redactie. Nadat Simon aan een overdosis overlijdt krijgt zij een relatie met Tardi. Haar leven is in een rustiger vaarwater gekomen, maar de vonk is er nog: ‘We moeten in opstand komen! De klassenstrijd gaat door!’
Elize en de nieuwe partizanen is voorzien van een verklarende woordenlijst, een discografie, een bibliografie en een opsomming van naslagwerken en documentaires ter referentie. In een uitgebreid nawoord wijst Dominique Grange erop dat het verhaal niet autobiografisch is, maar ook geen fictie. Dat komt toch verwarrend over na het lezen en bekijken van dit boeiende verhaal. Wel verontschuldigt zij zich voor haar naïeve geloof in de illusie van een bevrijdende culturele revolutie in China die gepaard ging met zoveel zuiveringen, geweld en schendingen van mensenrechten. Oh ja, en de tekeningen van Tardi zijn van een heerlijke, ouderwetse kwaliteit.