Zoals wij kapitein Westerling en de APRA hebben, die zich tegen de onafhankelijkheid van Indonesië bleven verzetten heeft Frankrijk de OAS van generaal Salan die in 1961 ondergronds ging en zich door middel van aanslagen te weer stelde tegen de onafhankelijkheid van Algerije. Toen die onafhankelijkheid in juli 1962 toch werd beklonken leidde dat in de stad Oran tot een laatste oprisping van geweld waarbij honderden pied-noirs (kolonisten) gruwelijk werden afgeslacht door het Algerijnse bevrijdingsleger. Niet dat ze niet gewaarschuwd waren, want in die dagen gold voor deze koloniale uitbuiters het adagium: Coffre ou Coffin (koffers pakken of de doodskist). Er was voor hen geen weg terug. In dit inktzwarte decor speelt het verhaal Non Retour zich af. Gebaseerd op de jeugdherinneringen van scenarist Jean-Laurent Truc die zich liet stimuleren door tekenaar Patrick Jusseaume deze gebeurtenissen tot een stripalbum te verheffen. Echt autobiografisch is het niet geworden omdat Truc z’n fantasie de vrije loop heeft gelaten en een aantal (ongeloofwaardige maar niet onwaarschijnlijke) elementen heeft toegevoegd die bijdragen tot de spanningsboog in het verhaal. Een slimme truc, omdat hij zo een aantal wendingen in de geschiedenis makkelijk met elkaar in verband kan brengen. De ontwikkelingen spelen zich namelijk allemaal af in de cabine van het vliegtuig dat een bonte verzameling pied-noirs repatrieert naar Parijs. Onder hen de jonge Jean Laurent met zijn moeder en zusjes, een OAS-kolonel, een contra-spion, een seksistische rechercheur en een femme fatale. Het leidmotief draait om de keuze wel of geen tussenlanding maken in het brandende Oran, maar wat zich daar precies afspeelt blijft voor de onwetende lezer in het ongewisse. Truc wil het graag gezellig houden of durft zijn vingers niet te branden aan deze voor Fransen en Algerijnen nog altijd gloeiendhete controversiële aardappel. Het werkelijke dodenaantal is nooit boven tafel gekomen en de meeste OAS-terroristen hebben gratie gekregen.
Al met al een mooi dramatisch vormgegeven album door het stemmige kleurgebruik en de verrassende kadrering en perspectieven in de overigens traditionele tekenstijl. Tragische bijkomstigheid is dat de inspirator en tekenaar Jusseaume tussentijds is overleden zodat het werk moest worden afgemaakt door Olivier Mangin. Na de laatste pagina volgt nog een eerbetoon aan hem en zijn bijzondere stijl.