In Spijt! vertelt Carry Slee hoe een groep pesters een puber tot zelfmoord drijft. Het boek, dat in 1996 verscheen, was en is razend populair bij scholieren. Na een film (2013) en een musical (2015) is er nu de strip Spijt!. Net als in het boek kiest scenarist Ahmed Resh voor David, een jongen die het ziet gebeuren maar niet ingrijpt, of zelfs maar iets zegt, als verteller. Resh, freelancer voor Donald Duck, werkte samen met Carry Slee bij de verstripping van haar bestseller. Samen met tekenaar Ralf van der Hoeven bracht hij het verhaal bij de tijd. David is nu een jongen van kleur. En telefoontjes en sociale media, die in 1996 nog niet bestonden, krijgen een rol. Langzaam maar zeker gaat Jochem, die het dagelijkse getreiter, gescheld en fysiek geweld gelaten over zich heen laat komen en thuis niets vertelt, de vernieling in. Sanne, de aanvoerster van het groepje pesters is populair en creatief. Steeds weer bedenkt ze nieuwe beledigende woorden en pesterijen. Door een combinatie van chantage en afstoten vergroot ze Jochems onzekerheid. De klassenleraar, zijn gymdocent, doet vrolijk mee met het wegzetten van de jongen om zijn gestalte. Andere leraren zien niet dat de puber geterroriseerd wordt of grijpen niet in. Wat er echt speelt, zien ze pas als Jochem, na de zoveelste vernedering op een schoolfeest, niet meer thuiskomt. Ineens is er verslagenheid en berouw. David, die zag hoe het getreiter aan Jochem vrat, maar vond dat de jongen zelf iets moet doen, heeft spijt. Pas als Jochems schooltas drijvend in een meertje wordt gevonden, realiseert hij zich dat hij Jochem misschien had kunnen redden. Om te tonen dat ze echte en geen krokodillentranen huilen reageren de scholieren voortaan alert op pesten. Inzet is dat je niet moet pesten, omdat alleen losers pesten. De zelfmoord van Jochem, was dus toch ergens goed voor, lijkt Slees boodschap. De strip Spijt! verscheen in de anti-pestweek. Carry Slee hoopt met deze inclusieve verstripping een nieuwe groep scholieren te bereiken.