De Britse schrijver Philip Kerr (1956 – 2018) is bekend vanwege zijn goed gedocumenteerde thrillers. De verhalen spelen zich vaak af in het Duitsland van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Begin jaren negentig maakte hij goede sier met de Berlijnse trilogie. De stripmakers Pierre Boisserie en François Warzala hebben het aangedurfd om van deze populaire thrillers rond privédetective Bernie Gunther een stripbewerking te maken. Een Berlijnse kwestie is het eerste deel en speelt zich af in het Berlijn van 1936 rond de Olympische Spelen die er toen werden gehouden. Gunther, type ruwe bolster blanke pit, krijgt de opdracht om de moord op de dochter en schoonzoon van Hermann Six te onderzoeken. Zoals dat gaat, blijkt er veel meer dan alleen moord aan de zaak te hangen. Niet alleen een gestolen collier, maar ook een schoonzoon als zwarthemd (nazi) van het ergste soort. Hij krijgt hulp van Inge Lorenz, een soort Bondgirl avant la lettre. Op de achtergrond spelen de perikelen rond de elfde Olympiade een rol, waaronder de wedstrijden waaraan de zwarte atleet Jesse Owens meedoet en zegeviert. Gunther bevindt zich voor ‘zaken’ bij een van die wedstrijden in het stadion, een mooie vondst van de auteurs.
Warzala en Boisserie maken het zichzelf niet makkelijk door juist het werk van Kerr te kiezen. Hij is een veel gelezen schrijver en het commentaar ligt voor het oprapen. Het resultaat van het stripduo is er een geworden van veel pratende hoofden. Iets waar je bijna niet aan ontkomt als er literatuur of romans worden verstript. Een bewerking met meer eigen inbreng had deze Berlijnse geschiedenis spannender gemaakt en prettiger om te lezen. Qua tekenwerk hangt het tegen de klare lijn aan, maar dan wel in een mindere uitvoering. De bewerking doet denken aan Agent Orange en De Kennedy Files van Erik Varekamp en Mick Peet. Het duo dat ook de geschiedenis als basis neemt voor een stripverhaal. Het kleurgebruik bij het avontuur van Gunther voegt niet zo veel toe. Beter was geweest om het geheel aan te dikken met een sepia kleurstelling. Dat past beter bij een historisch figuur als Bernie Gunther en het verhaal. Wellicht omdat ‘wij’ kleuren niet associëren met de Tweede Wereldoorlog en privédetectives met gleufhoeden en sigaretten. Zeker als Philip Marlowe als inspiratiebron wordt vermeld.