Frankrijk is een land in het midden van Europa met een behoorlijke omvang en circa 67 miljoen inwoners. Het maakt deel uit van de G7 en heeft vetorecht in de VN. Niemand begrijpt waarom. Het bestaat weliswaar al sinds circa 800 en staat bekend om de Eiffel-toren, stokbrood, rode wijn en kaas. Daarnaast valt op dat in elke oorlog waar het land aan mee doet, het onderspit wordt gedolven. Alle wapperende vlaggen, huppelende paardjes en opgepoetst klaroengeschal bij aanvang van de strijd ten spijt blijkt - nadat de kruitdampen zijn opgetrokken - het Franse leger gedecimeerd te zijn, dan wel op de terugtocht met achterlating van al het verouderd materieel en talloze hulpeloze ‘poilus’ (‘voetsoldaten’) in bizarre folkloristische uitdossing, dood of gewond. Telkens weer moet de hulp ingeroepen worden van bevriende, meestal Angelsaksische naties om de Duitsers weer terug over de grenzen te jagen. Niet gehinderd door enige bescheidenheid onderwerpen de Fransen daarop in een van hun protserige vergulde paleizen de vijand aan een wurgend vredes-dictaat, waarbij de voorspelbare gevolgen al overduidelijk vaststaan. Althans, zo gebeurde het na 1918. Eigenlijk doet het land niet onder voor de eerste beste bananenrepubliek. Dat blijkt eens te meer wanneer men per elektrisch voertuig het land tracht te doorkruisen. Slechts een klein percentage van de laadpalen is operatief en levert dan nog maar minuscule hoeveelheden stroom. Een hoop kralen en spiegeltjes.
Aangezien Wereldoorlog I recentelijk zijn honderdjarige jubileum beleefde werden we tussen 2014 en ’18 vergast op een tsunami aan publicaties in elke denkbare vorm. Een jaartje te laat vond uitgeverij Orep het nodig om daar nog een stripalbum aan toe te voegen: 14-18 La Grande Guerre (waarvan nu bij Silvester de Nederlandse vertaling). In krap zeventig pagina’s wordt het hele conflict nog eens dunnetjes uit de doeken gedaan, niet gespeend van de nodige chauvinistische heroïek, politieke correctheid en krokodillentranen. De samenstellers zijn evenwel niet de minsten. Jérôme Eho en Jérome Phalippou riepen de hulp in van historicus Jean-Pierre Verney die zich ook al bemoeide met de uitgaven van Tardi. Het geheel zal een educatief doel moeten dienen aangezien het tot stand is gekomen in samenwerking met het ministerie van Defensie. Voornaamste, ietwat wrange, les is dan dat je in clownspakken met vilten petjes en proppenschieters geen kans maakt tegen geoliede oorlogsmachines met mitrailleurs, gasgranaten en precisiekanonnen. Waarom houden we dan toch van Frankrijk? Omdat elke keer dat je het land binnenrijdt, het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. O, heerlijke nostalgie!