Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar brengt een jaartje na Barbara Stoks successtrip De filosoof, hond en de bruiloft (toch ook een niet kinderachtige 296 bladzijden) een 448 pagina’s dikke bloemlezing ‘Het beste van 25 jaar autobio’ uit. Dat maakt een totaal van 744 pagina’s. Waarschijnlijk een jaarrecord voor een Nederlandse striptekenaar. Om maar gelijk met die twee turven in huis te vallen: ik heb van elke bladzijde genoten. Natuurlijk, bij De dikke Stok is het ook een feest der herkenning voor de vele Stok-watchers. Stoks filosoof van een jaar geleden is Hipparchia, een der eerste vrouwen die als filosoof onze tijd gehaald heeft. Maar dat verhaal begon en eindigde met Stok en partner. Het is duidelijk: Wat Hipparchia zoekt, zoekt Stok ook. Wat is een zinvol leven? Wat is geluk? Stok vertelde over haar belangstelling voor filosofie en haar colleges aan de RUG, de universiteit van Groningen. En in Groningen staat ook poptempel Vera, die we aan het begin van De dikke tegenkomen, uit Barbaraal.
Stok, nu in de vijftig, was er eenentwintig. Dronk, vree, ploeterde, ontdekte en vooral: vroeg zich toen al af: wat is geluk? Wat is ons doel? Is iets de moeite waard, als we toch doodgaan? En Stok heeft het talent om deze vragen te verpakken in glasheldere, humoristische strips en stripjes. Daarom is ‘echt gebeurd is geen excuus’ (Gerard Reve) het motto. Het idee dat Stok na haar korte autobiografische boeken nu met Vincent (over Vincent van Gogh) de strip over Hipparchia aan het grote werk begint is onzin. Al haar werk ademt één persoonlijk en universeel thema. Van uitzinnige punk (niemand tekent zo leuk onder-invloed-zijn: één oog een kruisje, het andere een krul) via het bijstellen van toekomstverwachtingen (ongewenste kinderloosheid: Stok met gat in haar buik, mislukte loopbaan in de journalistiek: ‘lunchen? Dat doen we achter de computer’) tot de hond als ultieme spiegel. De eerste hond die zij tekent, is de schurftige Joekes, daarna is deze hond Stoks vaste metgezel. Als Stok piekert, denkt ze aan waar haar hond op dat moment aan denkt.
Haar tekenwerk is er nog strakker op geworden. Weg zijn de arceringen en krasjes. Er is een even dikke zwarte lijn en heldere kleuren. Uitgebeend. Op naar de volgende vijfentwintig jaar!