De kunst van de Griekse eilandengroep die wij nu de Cycladen noemen is gehuld in mysteries. Wetenschappers weten nagenoeg niets over de mensen die de prachtige marmeren ‘Kop van Keros’ en het ‘vrouwenfiguur met gekruiste armen’ hebben gemaakt. Het publiek weet daar vanzelfsprekend nog minder van. Het Louvre heeft deze beelden in zijn bezit. Het Parijse museum nodigde voor zijn graphic novel-reeks Judith Vanistendael uit om het twintigste deel te maken en zij besloot na een bezoek de achtergronden achter deze invloedrijke artefacten uit te diepen.
De stijl van Vanistendael, die in 2012 met Toen David zijn stem verloor drie Eisner-nominaties in de wacht wist te slepen., blijkt uiterst goed te passen bij het onderwerp. De Belgische roept in Atan van Kea met aanstekelijk enthousiasme een pastorale idylle tot leven. In het verhaal volgen we Atan, een jonge getalenteerde beeldhouwer, tijdens zijn leertijd bij een oude meester.
Het verhaal is relatief vlak, maar verkrijgt daardoor een meditatief karakter dat goed aansluit bij de luchtige pagina-indelingen die Vanistendaels stijl karakteriseren. Dit alles geeft het boek het gevoel een lang vervlogen en half-herinnerde droom te zijn. Precies de toon die geraakt moet worden wanneer het om een historiografie gaat waarbij feitelijkheid soms losgelaten is. Atan van Kea wekt op deze manier de beelden tot leven zonder ze op een al te droge wijze van een achtergrondverhaal te voorzien.