Dat Willy Linthout tot veel meer in staat is dan het bedenken en tekenen van hilarische Urbanus-strips wisten we natuurlijk al sinds de publicatie van De jaren van de olifant. Daarin tekent hij de dramatische en beklemmende levensloop van zijn alter ego die zijn zoon verliest door zelfdoding. Zo zwaar wordt het in deze grafische roman niet. Sterker nog, het verhaal is bij vlagen absurd en om te lachen, al is er ook ruimte voor gelaagde conversaties en scènes die tot nadenken stemmen. Alles draait om Morris Moens, waarmee we zelfs al voor zijn geboorte kennis mee maken, zijn levensloop en zijn sterven. Gedurende zijn hele leven en daarmee alle ruim tweehonderd pagina’s, doet Morris verwoede pogingen het geluk te vinden. En zoals in het echte leven maakt hij zelf keuzes maar bepalen ook het lot of de omstandigheden, waarin hij terecht komt, de mate van geluk die hij daarbij ervaart. Als ongeboren vrucht al zoekt hij naar elementen van gelukkig worden en kiest hij – net ter wereld als zoon van in zijn ogen twee armoedzaaiers – voor een tweede geboorte door terug te kruipen in de buik van de moeder en een nieuwe poging te ondernemen als kind van de vroedvrouw aan de andere kant van het bed. Hierbij veronderstelt hij een beter, lees rijker, bestaan.
Ann Smet die als mede-scenarist samenwerkte met Linthout aan het verhaal en de dialogen, schreef eerder mee aan de latere Urbanus-strips en startte samen met Linthout diens opvolger De familie Super. Samen bedenken ze in achtenhalf hoofdstuk (voor Nederlanders blijft het vreemd om in de titel het meervoud ‘stappen’ te lezen na het getal 8 ½) de belevenissen van Morris Moens die te maken heeft met een moeder die wel wil opvoeden maar het ook allemaal niet weet en een vader die vaderliefde vertaalt naar bij voorbeeld de aanschaf van een hypermoderne ‘surrogaat-parents hughmachine’ waarin peuter Morris bijna een ongeluk in wordt gerammeld. In de hoofdstukken of stappen wordt Morris steeds ouder en ondergaat hij alle ervaringen uit het gewone leven waarin ook plaats is voor liefde, creativiteit, teleurstelling, kennis opdoen, het zijn van een unieke persoonlijkheid, materialisme en sterfelijkheid. Opmerkelijk is nog – en een beetje onduidelijk – dat Morris gedurende zijn gehele leven wordt gevolgd door een vliegend oog waar achter vandaan ook commentaar wordt geleverd. Dat oog, mogelijk symbool voor de maatschappij, heeft vooral tot doel Morris tot de algemene middelmaat te laten behoren. Hoe dan ook, de hoofdstukken rijgen zich leesbaar aaneen en nodigen uit tot snel uitlezen waarbij de lezers mogelijk ook zelf nieuwe inzichten over hun eigen geluk verkrijgen.