Louis Couperus is dan al honderd jaar dood, de kranten haalt hij nog met gemak. In het kleine Couperus-museum is nu de hippe expo Couperus non-binair? te zien (beetje knullig wel). En Ibrahim R. Ineke (ook Hagenaar, ook Indische roots) maakt een mooie strip over Hooge troeven, een novelle uit 1896. Ineke kennen liefhebbers van een klein, fijn oeuvre, met Malpertuis en Dune hag, beide uit 2018. En van De man die geen saxofoon mocht spelen, voor een groter publiek.
Verhaal: Gemene koningin-moeder wordt door de machthebbers in Thracië op een zijspoor gezet, ten faveure van haar zoon. De machthebbers hebben ook al een huwelijkskandidaat voor deze prins Wladimir, uiteraard een prinses. Maar de verbannen koningin, type Cruella, verzint een list. Wladimir speelde vroeger met Elena, een onschuldig meisje. Als ze die twee nou eens weet te koppelen tijdens het bal, dan worden de machthebbers hopelijk woest op Wladimir en kan zij de troon weer inpikken van haar zoon.
Maar dit verhaal moet het niet van de intrige hebben. Couperus is een impressionistisch taalkunstenaar, Ineke gebruikt alleen citaten en hij zet Couperus’ woorden verder om in krachtige beelden. De koningin heeft het boze oog, en spreekt letterlijk bloed-rood. Elena is naïef en dus niet ingekleurd tot op de laatste bladzijde, wanneer haar spiegelbeeld inktzwart is, een illusie armer.
Mooie scène is die waarin de koningin haar snode plannen uitbroedt: in een verder opvallend licht kleurenpalet vliegen nu donkere vleermuis-gedachten rond. Met waterverf en inkt geeft Ineke het decadente hof van de verbannen koningin weer, de randversieringen passen perfect bij de Nieuwe Kunst ten tijde van Couperus, de Hollandse variant van de Jugendstil of Art Nouveau. En de omslag is zeker zo mooi en opvallend als die van Hendrik-de beurs-Berlage uit 1896!
Eén minpunt: in het colofon alles over Inekes pennen, papier en verven, maar niets over Couperus.