Vrolijk is het allemaal niet, wat er zich afspeelt in Colorado Train. De 230 (!) pagina’s tellende verstripping van de gelijknamige debuutroman uit 2017 van de Franse schrijver Thibault Vermot (en hiermee scenarist) heeft als decor een voormalig en verloren mijnstadje in een bergstreek in Colorado tijdens de jaren negentig. In een weinig verheffende setting lopen – of beter skaten – vier tieners die zich bepaald niet in een grote populariteit mogen verheugen. Daarbij komt ook nog eens dat het kwartet nergens een liefdevol huis wacht. Meer, een van hen, de onverschrokken Durham, is een dakloze crackverslaafde. Dan breekt de dag aan dat een leeftijdsgenoot verdwijnt en vervolgens half verslonden wordt teruggevonden. Zo, kijk even om je heen en ga maar schakelen.
Tekenaar Alex W. Inker geeft de loomheid en verveling - die overgaat in dreiging, en uiteindelijk regelrechte horror - prachtig vorm met verstild tekenwerk. Wat de jarennegentig-sfeer nog eens versterkt is dat elk (kort) hoofdstuk vooraf wordt gegaan door een suggestie voor een mixtape (voor de jongeren: dat is doorgaans een cassettebandje (tape) met daarop een samengestelde verzameling (mix) tracks). Een memory lane voor wie zich in die dagen in muziek verloor; van Green Day en Fugazi tot Smashing Pumpkins, en van The Cure en Sonic Youth tot Nirvana. Het maakt van Colorado Train een hard en raak, zij het typisch Amerikaans tijdsdocument.