Ruim veertig jaar na de publicatie van de meesterlijke historische roman De naam van de roos is er nu de verstripping. Opmerkelijk laat eigenlijk, want van schrijver Umberto Eco (1932–2016) is bekend dat hij een groot liefhebber en kenner is van het stripverhaal, culminerend in de uitgave van een andere, prachtige roman: De mysterieuze vlam van koningin Loana. Daarin vele verwijzingen naar oude Italiaanse en Amerikaanse strips die een rol spelen in het collectieve geheugen van een generatie die opgroeide tussen 1930 en 1950.
Nu ligt er dus de stripbewerking van Eco's bekendste klassieker (in 1986 verfilmd door Jean-Jacques Annaud met Sean Connery en Christian Slater in de hoofdrollen). Gemaakt door een andere Italiaanse (strip)grootheid, Milo Manara (De schakelaar, Giuseppe Bergman, Borgia). Van Manara, inmiddels al bijna tachtig jaar, was de laatste jaren in het Nederlands weinig vernomen, op een tweeluik over schilder Caravaggio na. Met De naam van de roos toont hij zijn klasse wederom, met zijn technisch knappe en elegante tekeningen. De Jeroen Bosch-achtige miniaturen zijn intrigerend om naar te kijken; sowieso ademt het verhaal, dat zich afspeelt in het begin van de veertiende eeuw, een pakkende, duistere middeleeuwse sfeer met grote donkere platen, fraai ingekleurd door dochter Simona Manara.
We zien de franciscaner monnik William van Baskerville en zijn metgezel Adson - de verteller van het verhaal - die op weg zijn naar een geheimzinnige benedictijner abdij in het noorden van Italië. Van Baskerville, een oud-inquisiteur, onderzoekt daar op verzoek van de abt allerlei onverkwikkelijke gebeurtenissen tot moordgevallen aan toe. Dit, tegen de achtergrond van religieuze conflicten, theologische discussies en goddelijke visioenen. Waarbij de monniken ook nog weerstand moeten bieden aan erotische fantasieën en wellustige gevoelens. Ga daar maar aan staan wanneer er een typisch herkenbaar begeerlijke Manara-vrouw zich in de keuken van het klooster ontkleedt.
Manara heeft voor zijn stripbewerking van het vuistdikke meesterwerk van Eco met vele filosofische bespiegelingen de keuze gemaakt zich te beperken tot de religieuze whodunnit. Verstandig want zo blijft het striptweeluik (deel twee verschijnt ergens in 2024) behapbaar. Knap is hoe hij de religieus-politieke ontwikkelingen, die de gepleegde misdaden in een historisch kader plaatsen, in getekende intermezzo's duidelijk uitlegt, uitstekend vertaald door Pietha de Voogd. Een leuke vondst is de proloog waarin Umberto Eco als strippersonage een toelichting geeft op de aanloop voor De naam van de roos. Kortom, een meer dan geslaagde stripversie. Het wachten is nu, behalve op het slotdeel, op een bewerking van De mysterieuze vlam van koningin Loana!