Anton Coolen (1897-1961) was een populaire schrijver in Nederland, vooral bekend van zijn verfilmde streekroman Dorp aan de rivier (1934). Hij overleed een maand nadat hij in de Betuwe uit een rijdende trein was gevallen. Eric J. Coolen, de alom actieve Peter R. de Vries van de illustratiewereld, maakte in 2016 al een korte tekstloze strip met dezelfde titel in eigen beheer (en met deels dezelfde illustraties, in zwart/wit, zie afbeelding). Toen met een kort verhaal van Wim Daniëls, die de verklaring verwierp dat Coolen per abuis de buitendeur opende in plaats van de wc-deur. Zou het moord zijn geweest? Zat Hub van Doorne er soms achter, wiens oorlogsverleden door Coolen opgerakeld werd?
Nu heeft Coolen Arthur Japin gevraagd om een verhaal over de val te schrijven. Slim, want Japin had er kennelijk zin in en laat het dan maar aan de erkende literator over om er een mooie, tragische en autobiografische draai aan te geven. En het geeft Coolen de kans om zijn geliefde Haarlem, ook de geboorteplaats van Japin, in zijn statische, vette klare lijn neer te zetten. Mooi voor stadsgezichten en stations, minder geschikt voor gezichtsuitdrukkingen. Het verhaal van de jonge Arthur, die zijn vader voor het laatst ziet op het station met de mooiste wachtkamers van Nederland, kruist Anton Coolens laatste treinreis tijdens een vliegerpartij. Anton ziet Arthurs vlieger door het treincouperaam…
Geloofwaardig? Japin observeert fijntjes: na een tijdje kun je als schrijver feit en fictie niet meer onderscheiden, en waarom zou je ook? En passant licht hij de ‘spoorbio’ uit het rijke spoorwegverleden: een bioscoop in een stilstaande treincoupé op station Utrecht. Anton kijkt er verlekkerd naar Fellini’s voluptueuze Anita Ekberg in de Trevifontein.
Een graphic novel? Ik vind het leuk dat dat etiket ruim gebruikt wordt (je wilt blijkbaar bij die club!), maar ik zou dit zeker vermakelijke boekje dan een ‘graphic short-story’ noemen.