21 april 2016, de sterfdag van Prince Rogers Nelson, aka His Royal Badness, aka The Kid, beter bekend als Prince. Metier: zanger, componist, gitarist, toetsenist, bassist, danser, platenproducer, filmregisseur, acteur... en provocateur. Hoe dan ook, in We gaan niet naar Paisley Park wacht een van de grootste muziekgenieën van de afgelopen decennia een hoogst origineel saluut. Hier geen verstripping van zijn bizarre leven, maar een verhaal over twee Parijse jongens die in opdracht van een obsessieve verzamelaar op zoek gaan naar de nooit uitgebrachte opnames van de legendarische sessies tussen Prince en jazztrompettist Miles Davis (1926-1991). De legende wil dat die opname zich ergens in een gepantserde kluis in de Paisley Park Studios bevindt. Dit is het studiocomplex van Prince in de Amerikaanse staat Minnesota (dat tegenwoordig dienstdoet als museum). Het transportmiddel waarvan het tweetal zich bedient, is de witte Ford Thunderbird uit de Lovesexy Tour (1988-1989) – en daarmee neemt tegen de achtergrond van de verkiezing van Donald Trump een doldwaze ‘roadmovie’ in aanvang. Slim bedacht van Jef (Jean-François Martinez) (tekeningen) en Thomas Kotlarek (scenario) is dat de ene jongen hardcorefan van Prince is en de ander wat minder geïnformeerd is. Met als resultaat dat de een de ander voortdurend moet bijpraten - en aldus wordt een reeks anekdotes over Prince (en ergens de Amerikaanse maatschappij) in woord en tekening uit de doeken gedaan. Hilarisch.