Als de fado weerklinkt... waan je je onder de Portugese zon met een goed glas wijn naast je bord met sardientjes. Maar auteur Nicolas Barral heeft onder die titel geen vakantiecatalogus geschreven. Verre van dat. Zijn nieuwe strip gaat over de fictieve arts Fernando Pais in het Portugal van Antonio Salazar. Deze langstzittende dictator van Europa was van 1932 tot 1968 premier van Portugal en maakte slachtoffers onder politieke tegenstanders en in koloniale oorlogen. De dictatuur kwam in 1974 tot een eind. Via een leuk meisje dat pamfletten uitdeelt raakt de jonge Fernando in zijn studentenjaren betrokken bij de tegenstanders van het regime. Fernando wordt gematst als hij door de Pide wordt opgepakt. Zijn broer heeft namelijk een functie bij de Pide en zorgt ervoor dat Fernando weer vrijkomt. Hierna geeft hij zijn verzetsactiviteiten op.
Anno 1968 geniet de goed uitziende Fernando als dokter en vrijgezel van het leven en lijkt dat niet te willen laten verstoren door de onderdrukking van Salazar. Naast zijn gewone praktijk lapt Fernando in opdracht van de Pide politieke gevangenen op die gemarteld of in elkaar geslagen zijn door deze geheime dienst. Tekenaar Barral gebruikt een aards kleurenpalet, ook al om aan te geven dat een zwart/wit-kijk op deze periode - met een sterke scheiding tussen goed en fout - niet altijd volstaat.
In zijn schitterend geïllustreerde album zwerf je door het fraaie Lissabon en reis je door het brein van Fernando die een eind ziet komen aan het lichtvoetige leventje dat hij op een gegeven moment verkoos. Bij het lezen denk je misschien niet alleen aan de fado, maar ook aan het nummer Zwart wit van Frank Boeijen: 'denk niet wit denk niet zwart, maar in de kleur van je hart'. Met op de achtergrond de prangende vraag: wat zou ik zelf doen of gedaan hebben onder een dergelijk regime?