Veel droeviger dan De droefheid van de olifant kan een titel nauwelijks zijn. Verre van blijgeestig is deze (kinderlijke) vertelling vanuit het perspectief van Louis, een te dik, slechtziend en a-sportief jongetje dat begin jaren zestig opgroeit in een weeshuis waar hij al vlot het mikpunt van spot is. Het enige zonnetje dat zijn leven binnendringt, is de vrolijke Clara, een leeftijdsgenootje dat twee weken per jaar met een rondreizend circus neerstrijkt. Als Louis er tot zijn eigen verbazing in slaagt vriendschap met haar te sluiten en uiteindelijk met haar in het huwelijk treedt, lijkt het geluk ook hem toe te lachen. Daar denkt het noodlot natuurlijk anders over. En alsof dat niet genoeg is, herinneren de stemmige potloodtekeningen vol grijstinten en schaduwen en summier kleurgebruik (alleen rood en blauw laten zich zien) er wel aan dat Louis’ (en ieders) leven niet over rozen gaat. Nee, optimistisch wil het allemaal maar niet worden; ook, omdat de pestkoppen van weleer kennelijk ook in hun volwassen leven rotzakken moeten zijn.
De ‘olifant’ in de titel slaat op de scheldnaam die voor Louis is bedacht, maar ook op de circusolifant die uiteindelijk een sleutelrol vervult. Dat samen leert dat pesten diepe littekens kan achterlaten en het van levensbelang is om naar elkaar om te kijken - én dat circussen hopeloos achterhaald zijn. De droefheid van de olifant maakt deel uit van de kwaliteitsreeks Collectie XL van Arboris. Deze aflevering (met de tekeningen van de Belgische Nina Jacqmin en het scenario van de Fransman Nicolas Antona) won in Frankrijk tientallen prijzen en is inmiddels bewerkt tot een toneelstuk.