Tekenaar Jean-Claude Floc’h (1953) maakte een atypisch Blake en Mortimer-verhaal, op scenario van Jean-Luc Fromental en José-Louis Bocquet. De kunst van het oorlogvoeren voert de Britse helden naar New York waar Blake een vredesconferentie van de Verenigde Naties moet toespreken. Kolonel Olrik is ook van de partij en hij heeft weer een vertrouwd diabolisch plan. Het scenario is aardig, met veel verwijzingen naar de bronreeks. Ook Olriks psyche wordt uitgediept in een psychiatrische kliniek.
Het is echter de uitvoering die dit album doet afwijken van de verhalen uit de eigenlijke reeks. De bladspiegel kent drie of soms zelfs maar twee stroken en de bladzijden hebben gemiddeld zo’n zes plaatjes, in heldere kleuren. De figuren spreken korte teksten uit, ook anders dan in de bronreeks. Door de grootte van de plaatjes ogen ze als strak vormgegeven kleine kunstwerkjes. Hiermee plaatst Floc’h zich in de traditie van de New Yorkse popart kunstenaar Roy Lichtenstein (1923-1997), die beroemd is om zijn heldere stripachtige kunst. In het album komt ook een verwijzing naar de andere beroemde popart kunstenaar Andy Warhol (1928-1987) voorbij, namelijk naar diens schilderij van blikken Campbell’s soup.
Waar Lichtenstein de stripcultuur citeerde, citeert klare-lijn-tekenaar Floc’h Lichtenstein en Warhol. Zo ontstaat een fascinerende vermenging van citaten en stijlen, die mogelijk nieuwe belangstelling voor de reeks Blake en Mortimer, voor de klare lijn en voor popart weet op te wekken. Een geslaagd experiment.