Silvestre is tegenwoordig rechter, tevens voorzitter van het hof van Assisen en is nog één rechtspraak verwijderd van zijn pensioen. Hij denkt terug aan een moordzaak in 1985 waar hij tijdens zijn opleiding mee werd belast. Een zaak waarin een oude vrouw verdacht werd van moord op haar minnaar. Silvestre bijt zich vast in de zaak. In feite trekt hij de schoenen aan van een opsporingsambtenaar om zaken boven water te krijgen. Tijdens het onderzoek gaat het er in zijn privéleven slecht aan toe. Zijn vriendin Rachel is hem zat en voelt zich verwaarloosd. Ze deelt met meerdere mannen het bed. Silvestre wordt gek van jaloezie en besluit haar te volgen. Uiteindelijk verlaat Rachel hem, waarna Silvestre haar én haar minnaars gaat stalken. Hij heeft zichzelf steeds minder in de hand. Ondertussen boekt hij succes met de moordzaak en weet hij dichter bij de waarheid te komen rond de oude vrouw. Er blijken namelijk in het verleden meerdere mannen tijdens verdachte omstandigheden verdwenen te zijn.
Hoewel Denis Robert waarschijnlijk met Een misrekening een psychologisch thriller voor ogen had à la Silence of the Lambs, slaagt hij daar maar ten dele in. Net als je denkt dat er op verschillende momenten een climax komt, wordt de spanningsboog meteen de nek omgedraaid. Jammer, het verhaal had meer potentie. De spanningsopbouw rondom de oude vrouw is dan wel weer goed aangepakt. Een grove fout is wel dat DNA-onderzoek wordt aangehaald; dat wordt pas sinds het begin van deze eeuw in het opsporingsproces toegepast. Ook irritant is de vermelding op de achterkant dat de rechter een moordenaar is, waardoor je vanaf bladzijde vijftig de ontknoping al van verre ziet aankomen. Dat had Lauwert zo niet moeten aankondigen.
Franck Biancarelli valt niks te verwijten, want op zijn tekenwerk valt niks aan te merken. Hij heeft een eigen stijl en koos voor de personages goede karakterkoppen en brengt het filmisch uitstekend in beeld.