Een gelukkig gezin met vader Edward, moeder Susan en zoon Ben van acht jaar, wonen in mooi huis, ergens in de jaren 20 of 30 van de vorige eeuw in Amerika. Ben wordt op een nacht opgehaald door een Wumple uit het koninkrijk Fantask. De ouders schakelen de volgende ochtend de politie in, doen aan flyeracties en gaan naar talkshows om de vermissing van Ben te verkondigen in de hoop dat iemand hen kan helpen. Maanden gaan voorbij. Tot op een dag Ben weer in zijn slaapkamer ontwaakt en in de armen van zijn ouders loopt. Hij vertelt in geuren en kleuren dat hij slechts een paar dagen is weggeweest en zijn bijdrage heeft geleverd in een oorlog ver weg. Enige tijd later verdwijnt Ben opnieuw en weer is hij maanden weg.
Rechercheurskoppel Phil en Laura staan voor een raadsel en willen de verdwijningen tot de bodem uitzoeken. Intussen blijken meer ouders kinderen te hebben die van de één op de andere dag weg zijn en na verloop van tijd terugkomen. Zij worden door verschillende werelden uitgenodigd om als ridder of ander soort held de goede partij bij te staan. Wel blijkt dat de kinderen nauwelijks ouder worden, terwijl in de echte wereld de tijd veel sneller verstrijkt. Wanneer Ben weer een keer terugkomt, is voor Edward de maat vol en plaats hij sloten op de deur van zijn kamer en tralies voor de ramen. Toch weet Ben weer te ontsnappen en voor de politie is dit een teken om de ouders te arresteren.
Het is duidelijk dat De overblijvers een variant is op Peter Pan. Scenarist Josep Busquet vindt een interessante invalshoek door de gebeurtenissen vanuit het perspectief van de ouders te vertellen. Al rammelt het scenario hier en daar, omdat de nodige zaken onverklaarbaar blijven, zoals het niet groeien van de kinderen. Vreemd ook is dat op bladzijde 38 een telefoon uit de jaren 1990 staat afgebeeld dat Susan op bladzijde 40 belt met een telefoon uit het jaar 1900. Aan het eind van het verhaal wordt dan weer een pistool uit de 21ste eeuw afgebeeld. Zijn dit (on)bewuste fouten van tekenaar Alex Xöul? Zijn tekenstijl doet me wat denken aan die van Cyril Bonin, alleen zijn de gezichten door hem wat platter en vager getekend.