Jouw gedrukte Stripschrift kan qua actualiteit niet opboksen tegen dagbladen en online, beste lezer, maar die afstand heeft soms voordelen. Zo begon menige bespreking van het nieuwste album van Jeroen Janssen (1963), dat hij samen met Arezoo Moradi (1984) maakte, met Doel. Dit is Janssens prachtige portret (2013) van het toen door havenuitbreiding ten dode opgeschreven gehucht nabij Antwerpen. Janssens non-fictiewerk mag dan tot de slow-journalism behoren, zó slow is Janssen ook weer niet, integendeel! (Taalpuristen prefereren ‘de traagste journalist’ van Vlaanderen). Sinds Doel is dit alweer zijn zevende, toch best arbeidsintensieve, album. In 2018 ging hij terug naar Doel, onafscheidelijk schetsboek in de hand. Met vriend Pieter van Oudheusden verscheen postuum Posthumus, de laatste dagen van Franz Schubert (2020). In Mijn kameraad Che Guevara speuren we naar Che’s sporen in Afrika aan de hand van de raadselachtige Rwandese tuinman Jeroom. Toen Janssen in 2018 de Bronzen Adhemar won, heette zijn feestexpo De zoon van Kuifje: een reporter met een schetsboek als blocnote. In Zone 5300 lazen we over Puyuelo, een vrijplaats hoog in de Pyreneeën; een samenwerking met zoon Pablo (een trend? Zie ook Naar Texas en terug van Jeroen en Boris de Leijer). En ik vind De wraak van Bakamé (2010) onze allerbeste stripfabel, van het niveau Reynaert de Vos.
In coronatijd ging ook Jeroen aan de wandel in zijn woonplaats Gent en ontmoette hij Arezoo Moradi, in Teheran geboren, maar in Vlaanderen journalist en verhalenverteller. In Landloos als de wind tekent Janssen en vertelt Moradi. Met Gent bedoelen we preciezer Ledeberg, zo’n buitenwijkje dat door de vooruitgang uiteindelijk ligt ingeklemd tussen een drukke spoorlijn, het water en viaducten, een rafelrand van de stad en vrij- of vluchtplaats voor… ja, voor wie? We worden aan de bewoners voorgesteld: de visser die een 'takdag' heeft (want alleen maar takken vangt), Stella met drie honden in een caravan, blowende Bulgaarse jochies, Henri met z’n sekspop die nooit klaagt, maar wel drie openingen heeft en nog een paar dozijn andere mensen in 175 kleurrijke pagina’s
Janssen-fans verwachten geen strip met kaders en wolkjes. Je krijgt een schetsboek met de stift-, kleurpotlood- en waterverftekeningen quasi-lukraak over de bladzijden, met teksten in handschrift erbij (die van Moradi zijn poëtisch). Kan een vergelijking met Rien Poortvliet nog?
In sommige schetsen die kennelijk over twee pagina’s gemaakt zijn, zie je de naad, en soms begint Jeroen een tekening in zwart, om alsnog in kleur uit te barsten. Janssen observeert meer dan dat hij oordeelt en noteert met mensenliefde en melancholie. Het drama zit verstopt, een zelfdoding is een terzijde. Wel deelt Janssen de dood van zijn vader, die telefonisch afscheid neemt van kleinzoon Pablo. Is er nog tijd voor een glaasje jenever? ‘Maar de verpleegster staat al klaar met haar spuitje’. En door naar een jong stel dat een paradijs op een boot bouwt. In drukletter en met schilderij vertelt Moradi, door Joris uit het kraakpand een ‘Iraanse spionne’ genoemd, over afscheid en herinneringen.
Dit album is én een pleidooi voor niet-aangeharkte stukken stad en zijn bewoners én een ode aan de strip.