Een groepsfoto, in 1946 door een professionele fotograaf geschoten op een strand bij Valencia is de rode draad in het monumentale, sober gekleurde verhaal dat Paco Roca schreef en tekende over het zware leven van zijn moeder en haar familie tijdens het bewind van de caudillo (leider) Francisco Franco, die na een verwoestende burgeroorlog tussen de republikeinen en de nationalisten met harde hand in 1939, na de val van Barcelona, de macht in het toch al door armoede geplaagde Spanje overneemt. Om de door de oorlog veroorzaakte voedseltekorten tegen te gaan stelt de corrupte regering een rantsoeneringssysteem in dat faalt, waardoor de bevolking om te overleven schulden moet maken op de omvangrijke zwarte markt. Zo worden sommigen Spanjaarden schatrijk, maar de armsten krijgen het steeds zwaarder. En dat in een conservatieve samenleving waar de beter gestelden toch al vinden dat de armen het helemaal aan zichzelf te danken hebben.
Carmen en Vicente hebben het moeilijk met hun zes kinderen in een bescheiden huurappartement in de wijk Ruzafa. Het helpt natuurlijk ook niet dat zij voor de ‘verkeerde’ republikeinse kant hadden gekozen tijdens de oorlog.
De jongste dochter van het gezin, Antonia - de moeder van Roca - is een ongeschoolde vrouw die van haar slovende moeder Carmen meekrijgt dat het harde leven met de gebrachte offers later door God zal worden beloond in het hiernamaals. Een hard bestaan met weinig lichtpuntjes. De genoemde strandfoto, waarop naast Antonia en haar moeder Carmen ook haar broers Paco en Pepito en haar zus Amparín te zien zijn is een van haar kostbaarste bezittingen die zij haar gehele leven koestert.
Voor Roca was de foto een inspiratie om naast een liefdevol portret van zijn moeder Antonia ook een indruk te geven van die naargeestige machowereld en te laten zien hoe de rest van de familie zich in die omstandigheden probeert te handhaven. Met Terug naar Eden zet hij een indrukwekkend tijdsbeeld neer, boeiend en informatief.