Het lekker dikke en mooi uitgevoerde album Speedball opent veelbelovend: baseball-ster Graham Parson slaat een ‘fuckbal’ het veld uit en de werpster kleedt zich voor hen uit... We zijn op een morsige porno-set beland en Parson is een baseball-ster aan lager wal, met nog erectieproblemen óók. Na een sportieve afgang wordt hij met cocaïne in verband gebracht en verlaten door vrouw en zoontje. Op het dieptepunt van Parsons Werdegang vertoont zich een Faustiaanse zombie-verschijning, die hem een aanbod doet dat hij niet kan weigeren: als Graham tien mensen doodt, krijgt hij vrouw en kind terug! Vanaf dan vuurt het scenario raadsels op de lezer af. Eerst onderhandelen de twee over het aantal gewenste doden en maken ze het af op vier. Hoezo?
De soundtrack bij de hoofdstukken geeft ook al niet veel duiding. Bij de moordpartijen krijgt Graham hulp van twee fans, die het voortouw nemen en die lijken op personages uit Pulp Fiction, de gewelddadige filmhit van Quentin Tarantino. Misschien is die de inspiratiebron, maar dan mist het wel de snedige dialogen. Speedball heeft hier niets met de gelijknamige game van doen, maar misschien wel met de gelijknamige, pittige mix van heroïne en cocaïne (‘volgens de weinigen die het na kunnen vertellen’, meldt de site van de Gentse stripwinkel De Poort doodleuk). Dan zou Parson in een boze trip kunnen zitten, wel met een mooie droomscène met zijn zoontje. Er zijn aanwijzingen dat hij dement wordt of is. De door Faust gewenste slachtoffers zijn medici, wat is hun bijdrage? Het slot overtuigt weer wel.
Speedball is het ambitieuze debuutalbum van tekenaar Etrienne Gerin en scenarist Florian Pigé, op zich een prestatie. De groteske tekeningen met vervreemdende perspectieven en in seventies-stijl (schoudervullingen!) werken wel. Maar het verhaal laat te wensen over, wat misschien de bedoeling is. Mooi is het ‘gastoptreden’ van Jeffrey Dahmer. Derf Backderfs album over hem grijpt je wél bij de strot.