In 2017 publiceerde de Fransman Franck Bouysse zijn roman Klei. Naast zijn werk als romancier waagde hij zich aan het schrijven van stripscenario’s. In 2022 resulteerde dat in Été brûlant à Saint-Allaire met tekenwerk van Daniel Casanave. Vervolgens combineerde hij beide disciplines door zijn roman Klei te bewerken tot een stripscenario. Hij kreeg daarbij hulp van scenarist Fabrice Colin. Het tekenwerk is van Loïc Godart.
In Klei is de Eerste Wereldoorlog alom aanwezig. Het is augustus 1914 en Frankrijk mobiliseert. De boeren worden onder de wapenen geroepen. Het is aan de achterblijvende vrouwen en kinderen om de boerderijen draaiende te houden. Zo ook Joseph, vijftien jaar oud, die samen met zijn moeder, zijn oma en de oude buurman Léonard, het zware werk op de boerderij moet verzetten nu zijn vader naar het front is vertrokken. In de naastgelegen boerderij wordt boer Valette vanwege zijn verminkte hand niet opgeroepen voor de dienst. Zijn zoon vertrekt echter wel naar het front, evenals zijn broer. Zijn schoonzus Hélène trekt met haar dochter Anna bij hem, in afwachting van terugkomst van haar man.
Hoewel de oorlog het hele leven van de achterblijvers domineert, ziet de lezer slechts zelden een glimp van de strijd. Centraal staat het gemis van de geliefden en het verlangen naar de behouden terugkeer van de soldaten. De vrouwen worden heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Valette verliest zich in de drank.
Traag rolt het verhaal door. De schrijvers nemen alle tijd voor details en bewandelen met graagte menig zijspoor. De spanningen in de onderlinge verhoudingen tussen de achterblijvers worden ruim uitgemeten. De psychologie van de karakters wordt breed uitgesponnen. Een lijvige roman biedt daarvoor de gelegenheid. Een beeldverhaal daarentegen moet woekeren met de ruimte. De scenaristen van Klei hebben zich daarop verkeken. Onbekommerd laten ze het verhaal zo’n 150 pagina’s meanderen totdat ze zich realiseren dat het einde nabij komt. Als een donderslag bij heldere hemel – en niet alleen in overdrachtelijke zin – biedt de climax zich aan. Plots en gelijktijdig komen alle verhaallijnen tot een hoogtepunt. Deze bruuske ingreep verstoort de balans in het trage vertelritme. Ondanks deze stijlbreuk biedt Klei een aangename slow reading.