Dit is zo’n boek dat je vrienden, familie en vage kennissen onder hun neus wil duwen. Zeker in deze tijd van klimaatverandering, duurzaamheid en andere milieuproblematiek. Wohlleben is een bekende boswachter en een pleitbezorger voor een ecologisch en economisch duurzaam bosbeheer. Zijn boek Het verborgen leven van bomen uit 2015 werd wereldwijd een bestseller en de Duitser staat sindsdien volop in de belangstelling. Nu is er een stripbewerking van dit meesterwerk met Fred Bernard als scenarist en Benjamin Flao als de ideale tekenaar voor dit pretentieuze werk. Het blijft altijd iets gewaagds om een roman of biografie tot strip te bewerken, maar dit duo is er met vlag en wimpel in geslaagd. De mannen hebben er een waar sieraad van gemaakt. Eentje die gebladerd, bekeken en gelezen MOET worden. En niet één keer, maar tientallen keren. Vooral de tekeningen van de Franse tekenaar/schilder zijn een lust voor het oog. Deze man weet het gevoel en de geur van natuur, bos en mens weer te geven op papier. Iedere plaat is van hoog niveau zonder dat het artistiek wordt. Hij vergeet niet dat het om een beeldverhaal gaat en het lezen hiervan. In een soort van humoristisch realisme laat hij zijn figuren leven. Tel hierbij zijn kleurgebruik op en je hebt iets om je vingers bij af te likken. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon (Peter Wohlleben), die samen met zijn hond Maxi als verteller en toeschouwer door het boek loopt. Opgedeeld in vijf seizoenen word je als lezer op de feiten van de natuur en de bomen in het bijzonder gedrukt. Wat kan de mensheid toch veel leren van de bomen en wat zijn wij domme egoïstische wezens toch eigenlijk aan het doen? Continu twee vragen die bij het lezen van dit boek door m’n hoofd spookten. Parallel aan de hoofdstukken (seizoenen) en de informatie over bomen, insecten, vogels en andere natuur loopt het levensverhaal van Wohlleben door het hele boek. Als jongetje in de lente, adolescent in de zomer, echtgenoot, jonge vader en werknemer in de herfst tot een burn-out in de winter en een nieuwe start in de tweede lente. Iemand die zo open is over zijn emoties en de tekenaar die dit zonder effectbejag aan het papier weet toe te vertrouwen pakt je niet alleen bij de hand maar raakt je ook in je hart. Je voelt wat voor strijd deze Duitse boswachter heeft moeten voeren. Ondanks de voetafdruk die wij als mens nalaten eindigt het boek niet in mineur. De auteurs zijn voorzichtig optimistisch en is er gelukkig hoop.