De kinderen van Belzagor is gebaseerd op de sf-roman Downward to the earth van Robert Silverberg uit 1970. Het decor is een planeet die ooit door aardbewoners gekoloniseerd werd, maar weer in handen is van de oorspronkelijke bewoners. Belzagor, de naam die de planeet nu weer heeft, kent twee grote groepen: de mammoetachtige nilzodor en de even reusachtige sulidoror. Er is evolutie, nieuwe levensvormen ontstaan, transformeren en worden wedergeboren. Sommige wezens planten hun larven in gastlichamen. Ook de planeet zelf is een levend organisme met als ziel een alomtegenwoordige kracht G’rakh, en transformeert. Het landschap is onherbergzaam, er zijn ijzige poolstreken en er is een verboden land.
In deze vreemde wereld loopt ook een aantal mensen rond. Kurz, een wetenschapper die verslaafd is geraakt aan het planetaire vergif, is niet de enige verwijzing naar Heart of Darkness van Joseph Conrad. Sam is een exobioloog en Edmund, de beheerder van de voormalige kolonie. Hij voelt zich verplicht iets goed te maken voor het aangedane leed. Daarom begeleidt hij een net geboren jong wezen van een nieuwe generatie met diens ouders naar een rituele plek waar ceremonies plaatsvinden. Want, daarover zijn mensen en aliens het eens: alles kan veranderen, maar uiteindelijk moeten ouders vervagen, opdat hun nakomelingen kunnen leven.
De kinderen van Belzagor is een tweeluik en een vervolg op Terug naar Belzagor, eveneens een diptiek, getekend door Laura Belzucchi. Die koos voor nogal afwijkende kleuren. Adrien Villesange heeft een voorkeur voor natuurlijker, meer aardse tinten. Het scenario van Bruno Licegne en Sam Timel draait om actie. Voor romantiek is alleen aan het slot plek, als Eddie terugkeert naar zijn boerderij, vrouw en tweelingdochters. Op Belzagor heb je vulkaanuitbarstingen en ijstijden. In heel het universum is er niets mooiers, verzucht hij.