Het verhaal wordt verteld door Emilio Sanz, die anno 1956 op de redactie werkt van La Capital. Er is een dode vrouw gevonden, maar dat krijgt niet veel aandacht. Door het dictatoriale Franco-regime hebben mensen wel wat anders aan hun hoofd, want er verdwijnen in Spanje wel vaker mensen. Emilio wordt verrast als hij wordt opgezadeld met Léon Lenoir, een journalist uit Parijs. Die krijgt in Madrid onderdak bij het gezin van zijn oom. Die heeft vijf dochters en met één daarvan heeft hij gebroken; de knappe roodharige Paloma, die op de vrouwenafdeling werkt van de krant als illustratrice en met wie Léon een korte verhouding heeft gehad.
Emilio en Léon volgen een verpleegster die de overleden vrouw kende. Dat spoor leidt naar vier dokters die in de oorlog verwerpelijke ideeën en praktijken erop nahielden en veel slachtoffers hebben gemaakt. Hoe meer het duo ontdekt, hoe meer er overhoop wordt gehaald. Emilio heeft ondertussen Paloma weten te overtuigen om zich in te schrijven in de psychiatrische kliniek voor rijken om speurwerk te doen, dit zonder medeweten van Léon. Een ander spoor leidt naar Luis, een zoon van een van de dokters. Luis is lid van een studentenbeweging die het op straat opneemt tegen de falangisten (de fascistische partij). Léon mengt zich in de strijd om dichter bij Luis te blijven, maar dan worden ze opgepakt door de oproerpolitie. Kan Léon zich uit deze benarde situatie bevrijden zonder de kans te lopen dat hij voor altijd zal verdwijnen?
Het verhaal steekt erg goed in elkaar en alle lijntjes blijken met elkaar verweven te zijn waardoor je goed bij de les moet blijven hoe de verschillende geschiedenissen door elkaar lopen. Bij de naam Teresa Valero gaat vast geen belletje rinkelen, maar uitgeverij Hum! heeft net twee delen van Gentlemind (tekenaar Antonio Lapone) uitgegeven waarvoor zij met haar echtgenoot Juan Díaz Canalès het verhaal heeftchreven. Zij hebben elk ook apart een serie geschreven voor Juanjo Guarnido. Juist! De tekenaar van Blacksad! Dat is precies de sfeer dat dit album heeft. Dat komt niet alleen door de inkleuring (wat Valero zelf gedaan heeft), maar ook qua stijl. Je zou in plaats van de hoofden er dierenkoppen à la Blacksad op kunnen verbeelden.
In het Frans is deze strip bij Dupuis verschenen. Onbegrijpelijk dat de uitgeverij niet voor een Nederlandse uitgave heeft gekozen. Gelukkig zag Lauwert het potentieel wel en brengt het Contrapaso (contrapunt in het Nederlands: een muziekterm voor de leer der meerstemmigheid) gelukkig uit in het grootste formaat in de collectie. Erg mooi is het dossier achterin met verduidelijkingen over de donkere dagen in de Spaanse geschiedenis van de vorige eeuw. Het vraagt gelijk om een herlezing.