'Een komisch drama dat leest als een feelgoodstrip', belooft de uitgever. En voor jeugdige lezers. Ik weet dat zonet nog niet. In De levens van Charlie van Aurélie Guarino en Thierry Toussaint (scenarist) zijn we in de toekomst, waar elke dode gerecycled wordt. Op het recyclebureau werkt Charlie. Hij is de beste en weet voor elke nabestaande een 'leuke' lijkbestemming te bedenken en te regelen. Dat kantoor is een combinatie van 1984 en Metropolis, met bevelen via de intercom: 'nu lachen, dat is gezond'. Het motto van de firma R&D, Recycle en Deloos: 'U sterft, wij recyclen'. Het werkt zo: een nabestaande belt, Charlie neemt de telefoon op. De nabestaande, niet vaak gehinderd door emoties, zoekt een recycledoel als aandenken. Charlie denkt mee: compost? Een viskoffer? Een honkbalknuppel van een dijbeen? Als een keuze is gemaakt, geeft Charlie dat door aan de kelder, waar lijken klaar liggen op de lopende band om hun transformatie in een machine te ondergaan. Wanneer een nabestaande wil dat zijn dierbare dode in veel zeepjes omgezet wordt om te verkopen, zien we Charlie op één plaatje schrikken: 'dat is verboden'. Een rare grap om te verwijzen naar de bekende (vermeende) nazipraktijken. Portefeuilles mogen dan weer wel van R&D. Gek genoeg zijn die in 2024 al praktisch uitgestorven. Charlies leven komt op zijn kop te staan als een kindje vraagt wat er met de ziel van zijn overleden moeder gebeurt. Een vraag die hij zichzelf blijkbaar niet eerder stelde. Ook het verhaal zelf kantelt in een moeilijk te volgen relaas over hemel en hel, spiritualiteit, reïncarnatie en die moeder.
Het tekenwerk van Guarino is karikaturaal, met spaarzaam kleurgebruik. Het idee van een reïncarnerende ziel is sympathiek verbeeld, maar het scenario van Toussaint, bij ons bekend van de kinderboekenserie Animal Jack, maakt het nodeloos ingewikkeld. Sciencefiction blijft een moeilijk genre, ook met goede bedoelingen. De geheelde, betere Charlie komt niet uit de verf, ondanks het gastoptreden van de Marx Brothers.