Dystopisch en apocalyptisch. Er zijn geen andere woorden om de roman The road van Cormac McCarthy te beschrijven. De roman verscheen in 2006 en speelt zich af in een post-apocalyptische hel waaraan een vader en zoon trachten te ontkomen. De roman werd al snel met prijzen overladen en in 2009 verfilmd.
Ietwat raadselachtig staat op het omslag vermeld dat de bewerking van Manu Larcenet ‘naar het oeuvre van McCarthy’ is. Het is onduidelijk wat daarmee bedoeld wordt, want de graphic novel van Larcenet is een nauwgezette bewerking van de gelijknamige roman. De rest van het rijke oeuvre van McCarthy (waaronder het geprezen en eveneens verfilmde No country for old men) speelt in dit album immers geen rol.
In De weg is de wereld getroffen door een allesverwoestende maar niet nader omschreven apocalyps. Slechts enkelen hebben de catastrofe overleefd en leven in het duister en de koude. Vader en zoon gaan te voet naar het zuiden, in de hoop te kunnen ontkomen aan de honger en kou. In de roman is te lezen dat de moeder kort na de bevalling zelfmoord heeft gepleegd, maar in de bewerking van Larcenet is ze gesneuveld. Onderweg proberen vader en zoon te ontkomen aan de andere overlevers, de slechte mensen zoals de vader ze noemt. En niet zonder reden. Er is op aarde niets meer te eten. Overlevers zijn vervallen tot kannibalisme. Bij toeval stuiten vader en zoon op een kelder waar mensen gevangengehouden worden om ledemaat na ledemaat opgegeten te worden. Dat geeft al aan dat lezers tegen een stootje moeten kunnen.
Want McCarthy spaart zijn lezers niet in zijn beschrijving van deze dystopie, waarin de liefde tussen vader en zoon het enige mooie is. Het beeld van een babylijkje aan het spit zal geen enkele lezer onberoerd laten. Het is aangrijpend én vreemd genoeg tussen al deze gruwelen ook prachtig om te zien hoe vader en zoon hun menselijkheid trachten te behouden. Larcenet neemt de tijd om dat in beeld te brengen. In 160 veelal woordeloze pagina’s schetst hij de troosteloze en hopeloze wereld, daarbij puttend (zo vermoedt uw recensent) uit de stills uit de film. Dialogen zijn kort, vader en zoon hebben aan een enkel woord genoeg. Het is duidelijk dat dit niet goed af kan lopen. Aangrijpend en meeslepend.