Ja, eindelijk, na al die jaren eindelijk zwanger. De aanstaande moeder en haar vrouw kunnen hun geluk niet op. Een pretscan, rustig voorbereiden op de geboorte, maar is nu al babykleertjes kopen niet de goden verzoeken? Na negen maanden gaat het vreselijk mis. Hun jongetje wordt dood geboren. Een periode van rouw en twijfels breekt aan. Had ik niet…? Waarom overkomt dit ons? Wil ik nog wel verder leven? Onderstroom van scenarist Ingrid Chabbert schetst hoe hoop kan omslaan in wanhoop. In hun verwerking zoeken en vinden de twee vrouwen steun en liefde bij elkaar. Door over hun ervaringen met lotgenoten te praten beseffen ze dat ze echt niet de enigen zijn met zo’n trauma. Zeker de eerste tijd voelt het alsof je na de dood van je kind geen adem meer kunt halen. Je voelt je machteloos in een stroom die je verzwelgt en hulpeloos als een papieren bootje op een woeste zee. Maar het leven gaat verder. Het gemis blijft. Toch mag je lachen, fantaseren hoe je kind dingen zou hebben gezien en zelf nieuwe plannen maken. Al blijft het gemis en wordt het nooit meer zoals het was. En ook al voelt het alsof je opnieuw moet leren lopen, je mag echt lachen, realiseren de vrouwen zich. De zwierige tekeningen van Carole Maurel passen goed bij de summiere tekst. De vrouwen in het verhaal zijn naamloos. Chabbert schreef meer dan honderd kinderboeken en maakte ook al eerder stripverhalen. Onderstroom is het eerste scenario waarvoor ze deels uit eigen ervaringen put.