Een edelman laat zijn zoontje Aldobrando achter bij een kluizenaar, want hij moet in een gevecht zijn eer verdedigen. De kluizenaar heeft een schuld bij hem en kan deze inlossen door zijn zoon op te voeden, mocht de edelman zijn strijd niet overleven. Wanneer de zoon in de puberteit zit, stuurt de kluizenaar hem op pad om een moeilijk vindbare plant te plukken voor een brouwsel. Aldobrando komt onderweg een jongen met een lans tegen en samen gaan ze naar een herberg in de stad. De jongen maakt zich uit de voeten wanneer Aldobrando met anderen staat te praten. Aldobrando gaat op zoek naar de jongen om hem zijn lans te brengen die hij heeft achtergelaten. Maar dan wordt Aldobrando opgepakt omdat met die lans de prins ernstig is verwond. Hij krijgt bezoek van de prinses omdat ze wil weten wie deze belager is. In de cel wordt een grote sterke vent bij hem geplaatst. De vriendin van deze vent is een slavin van de prinses en die bedenkt een plan om haar vriend te bevrijden en ze nemen Aldobrando mee. Aldobrando is ondertussen verliefd geworden op de prinses. Hij hoort een tijd later dat de koning, tevens stiefvader van de prinses, haar verantwoordelijk houdt voor de ontsnapping en wil haar terechtstellen. Maar de koning biedt tevens de allersterksten uit het land de mogelijkheid om de prinses te redden door in de arena te vechten met sterke krijgers. Aldobrando wil koste wat kost haar vrij krijgen.
Sprookjes kennen we vooral door de verzameling van onder andere de gebroeders Grimm. Zelden ben ik zo'n goed sprookje tegengekomen, dat zich met zulke klassiekers kan meten. Het verhaal was eerst bedacht voor een spel. Het is maar goed dat dat niet is doorgegaan, want nu moest Gipi (Gianni Alfonso Pacinotti) het tot een scenario verwerken. En wat voor één! Het heeft alles in zich, romantiek, heldendaden en goed tegen kwaad. Aldobrando leert vooral in de grotemensenwereld veel over zichzelf, hij is weliswaar een naïeve jongen, maar je krijgt gelijk sympathie voor hem. Het is een aandoenlijk verhaal wat ik maar weinig tegenkom. Daarnaast is het kleurenpalet ontzettend mooi toegepast. Lust voor het oog! De karakters zijn heel goed getekend, een pluim voor Luigi Critone, die we kennen als opvolger van Enrico Marini voor de serie De Schorpioen. Grote klasse!