Kan een opdracht voor een educatief stripverhaal een fantastische strip opleveren? Iedere stripliefhebber weet tenslotte dat er op die manier maar weinig pareltjes worden geboren. De aan de lopende band uitgepoepte Suske en Wiske-albums en allerhande goedkope weggevertjes van pakweg twintig jaar geleden staan ons nog helder voor de geest.
Alles hangt natuurlijk af van de eisen die in de opdracht worden meegegeven. Dat de boodschap niet van de stripmaker zelf kan zijn, spreekt voor zich. Die komt immers van degene die iets te verkopen heeft. En dat kan van alles zijn, van commercieel product tot ideologisch gedachtegoed. Bepalender zijn de eisen die de opdrachtgever stelt aan vorm en inhoud van de strip. In hoeverre wil hij de strip zèlf maken? Wie de opdracht krijgt een leuk en spannend avonturenverhaal te maken met een spruit in de hoofdrol, terwijl het gebouw van de conservenfabriek de locatie dient te zijn en dat alles ook nog in de stijl van Albert Uderzo, krijgt er een flinke dobber aan om met iets bijzonders voor de dag te komen. Zeker als het vier weken later af moet zijn.
Het geheime schilderij van Rembrandt van Bert van der Meij is hierop in vele opzichten een goede uitzondering. Natuurlijk zijn er gesprekken geweest met de opdrachtgever, maar het album ademt vooral de sfeer en stijl van de maker.
Blijft alleen de vraag over of een verhaal van 26 (en een halve) pagina, bedoeld om de Leidse schooljeugd er bewust van te maken dat Nederlands bekendste schilder ook in Leiden heeft gewoond en gewerkt, een pakkende strip oplevert. Binnen de beperkingen zeer zeker. Als gratis schoolboek krijgt deze strip zeker een ruime voldoende. Dat neemt niet weg dat de beste opdracht altijd achterblijft bij geslaagd vrij werk. Die ruim 26 pagina’s bieden nauwelijks ruimte om verhaal of personages naar behoren uit te werken. Er is gelukkig wel ruimte voor prima tekenwerk en een uitgebalanceerd scenario met enkele goede vondsten. Vakwerk, met verve gebracht.