Recensies

Gezellig, een nieuwe familiestrip! Het betreft een album met éénpagina-gags die zich afspelen rond het gezin Kwaal (franse titel: Familiale Poursuite). Vader is een brave bankbediende met het uiterlijk van Woody Allen. Moeder is erg bezig met het feit dat ze niet mee zo slank is als haar dochter. De dochter is vooral gericht op verkering, klept met haar vriendinnen over jongens en moet het van haar ouders gedaan krijgen dat ze naar 'ruige' feestjes mag. Dan is er nog een puberzoon, een computernerd die marginaal meedoet, en een jongste zoon die ook slechts een bijrolletje vervult. De strip is qua thematiek en humor ergens te plaatsen tussen de vroegere Jan, Jans en de kinderen en De familie Doorzon. Ik verwacht echter niet dat de serie even lang zal lopen als deze twee. Jan Jans enzovoorts heeft een bepaalde, vertrouwd aandoende kneuterigheid, waarin toch subtiel met (onze) normen en waarden gespeeld wordt. De familie Doorzon schopt juist tegen die brave burgerlijkheid, maar de hoofdpersonen zelf worden daarbij niet gespaard. In beide strips gaan de personen leven. De familie Kwaal is nog maar net op gang, maar heeft qua karaktervorming of beter gezegd typecasting weinig potentieel. Er moet op z'n minst een maffe oma, buurman of afdelingschef bij! De humor van Thierry Robberecht is niet onaardig, maar iedere gag staat nog erg op zichzelf, met als rode draad alleen het onbegrip tussen de generaties. Het tekenwerk komt op mij niet uitnodigend over. Door de rudimentaire en hoekige lijnvoering valt het verschil tussen mooie en lelijke objecten geheel weg. Alleen de vaderfiguur komt qua uitdrukkingskracht nog redelijk uit de verf. Het lijkt of er steeds meer strips komen met het simplistische tekenwerk dat je ook bij voor televisie gemaakte tekenfilms tegenkomt. In het geval van De familie Kwaal is de link re?el: tekenaar Marco Paulo is vooral bekend om zijn werk voor animatiefilms. In de promotietekst van uitgeverij Casterman voor De familie Kwaal wordt gesuggereerd dat we te maken hebben met de missing link tussen Bollie en Billie en The Simpsons. Nou, dat lijkt me vooral wensdenken. Het tekenwerk kan niet tippen aan de zwierige stijl van Jean Roba of de karakteristieke eenvoud in het werk van Matt Groening. De humor moet misschien nog groeien, dus zal ik de vergelijking met deze reeds gevestigde series achterwege laten...