Vijfentwintig jaar Doorzon, een mijlpaal in het bestaan van deze bekende disfunctionele stripfamilie. Een strip die met recht een moderne klassieker mag worden genoemd en die de Nederlandse samenleving een kwart eeuw lang een spiegel heeft voorgehouden. Rebels ook, geen heilig huisje was veilig. Maar kun je dat vijfentwintig jaar volhouden? Uit de aard der dingen is het eigenlijk onmogelijk zo lang een rebel te blijven. Zeker als je daar succes mee hebt. Dan ligt het gevaar op de loer zelf een instituut te worden. Een heilig huisje in je eigen wereld. De wereld van de strip in dit geval. Een household name zeggen de Engelstaligen ook wel. En dat voor een strip die het Nederlandse huishouden onder de loep neemt.
Je ziet de ontwikkeling ook terug bij de keuze voor een uitgever. Ooit bijna underground begonnen waren er twee jaar geleden de ambitieuze plannen van uitgeverij M. Men wilde De Jager en zijn De familie Doorzon tussen de romans plaatsen. De strip als literair kwaliteitsboek. Dit negenentwintigste album is evenwel het eerste voor uitgeverij Standaard, dè uitgever van het striphoekje in de supermarkt. Een album van De familie Doorzon is blijkbaar zo huis(houd)elijk geworden dat het eerder een impulsaankoop is bij Albert Heijn, dan een (literair) statement bij de kwaliteitsboekhandel.
Ligt dit aan Gerrit de Jager? Nauwelijks. Strip en maatschappij zijn simpelweg naar elkaar toe gegroeid. Op een gegeven ogenblik weet je wat je aan elkaar hebt. De maatschappij kan de stripmaker nog nauwelijks verbazen, terwijl de tekenpen van De Jager als fileermes met de jaren steeds meer van zijn scherpte verliest. Ook omdat we steeds bekender worden met de manier waarop hij het hanteert.
Betekent dit alles dat het nieuwste album van De familie Doorzon de moeite van het lezen niet waard is? Zeker niet. Een Doorzon lees je altijd met plezier. Wel spelen die vijfentwintig jaar gewenning steeds meer een rol. Net als het feit dat voorpublicatie in een tijdschrift een groot goed is, maar elke week iets moeten verzinnen gaat de ene keer beter dan de andere. Ook in dit album heeft De Jager een goed oog voor de waan van de dag: buiten moeten roken, Idols en natuurlijk seks (buiten of met dieren). Maar sommige onderwerpen moet je niet vaker willen gebruiken. Je loopt al snel het gevaar dat de tweede grap niet alleen voortborduren is op, maar zelfs herkauwen van. En dat laatste doe je in zoveel jaar vanzelf al (de Biereco's verherbouwen weer het één en ander). Grootste troef blijft Pa Doorzon. En dat is wellicht het meest tekenend. Te midden van een wereld vol waanzin, waar zijn gezin vaak volop aan meedoet, is het vooral de burgerman die alleen leeft voor bier, voetbal en vieze blaadjes die de strip draagt. En misschien kan die dat nog wel vijfentwintig jaar.