Recensies

Voor deze serie vormde de oude rot Jean Dufaux een gelegenheidsduo met de jonge en getalenteerde Zwitser Enrico Marini. Het eerste deel verscheen al in 1998, maar onlangs verscheen een nieuw album. Scenarist Dufaux trekt alle registers open. Het verhaal draait rond een oud geslacht van onsterfelijke vampiers die in de loop der eeuwen de macht in de wereld naar zich toe getrokken hebben. Op wrede, bloeddorstige wijze regeren deze wezens van de nacht. Maar macht corrumpeert. Meer en meer assimileren zij zich met de zwakke, sterfelijke mensen, totdat zij zich zelfs in het daglicht vrij kunnen bewegen. Slechts een van hen verzet zich hiertegen. Zonder pardon wordt hij over de kling gejaagd maar zijn nazaten weten te ontkomen. De aloude tradities van bloeddorst en duisternis in stand houdend zinnen zij op wraak. Zo ontrolt zich een drama vol afrekeningen in het vampierencircuit. Per abuis raken ook gewone stervelingen erbij betrokken. Dufaux toont zich met deze serie niet bepaald een genrevast auteur. De aasgieren gaat eigenlijk over vampieren. Maar de gedegenereerde exemplaren doen nog het meest denken aan zombies die machteloos en onafwendbaar hun einde tegemoet gaan. De knappe politieagenten die de moorden onderzoeken, geven het verhaal nog het tintje van een thriller mee. Een flinke portie pittige seks rond het af. De serie zou er zich uitstekend voor lenen om in een spectaculaire Hollywood-productie verfilmd te worden. Deze aanstekelijke mix van spanning, misdaad en horror kent een aantal visueel zeer aantrekkelijke scènes. Marini verstaat de kunst om het geheel mooi in beeld te brengen. Het scenario moet 't niet hebben van interessante karakters en subtiele plots, maar is afwisselend en curieus genoeg om de aandacht van de lezer vast te houden.