Ze staat uitdagend met pistool in de aanslag op het omslag, maar drugssmokkelares Lola Bogota wil in Onze-lieve-vrouwe van Colombia maar niet tot leven komen. Dat ligt enigszins aan Mathieu Reynès, wiens personages verwantschap vertonen met die van Albert Uderzo en François Walthéry, zij het dat hij ze nogal houterig wegzet. Maar veel meer nog ligt dit aan het scenaristenduo Frédéric Brrémaud en Philippe Chanoinat, die een dusdanig vlak karakter creëren dat het de lezer koud laat. Een teken van onvermogen is dat het karakter van de hoofdrolspeelster ook nog eens blijkt te rouleren over alle bijrollen: we hebben hier te maken met ijskoude criminelen die in cynische volzinnen leuteren. Alleen maffiabaas Abadi wijkt af, doordat hij sinds kort in de Here is, en ook Bogota's lijfwacht Z, doordat hij een dommekracht is die geen boe of bah zegt. Dat is altijd nog beter dan gedrochtelijke prietpraat als: 'Lola is een ongrijpbaar fenomeen, een luchtspiegeling, een onbereikbare fee die zich omhult met de grootste geheimzinnigheid. Niemand kan haar ooit bereiken, ze verschijnt en verdwijnt als een spook in de Schotse mist.' Zoiets is op z'n best een mislukte poging om Quentin Tarentino na te apen. En ironisch genoeg bevestigt het wat hierboven staat: Lola is zo vaag dat zij mijlenver op afstand blijft. Wat drijft haar? In het Bordeaux van de jaren zestig wil zij rondrijden in sportieve auto's, ja, en dat vereist flink wat geld, ja, maar het lijkt haar allemaal geen moer te interesseren. 'Nou ja, volgende keer beter', is de illustratieve reactie van Lola als ze aan het eind een grote buit is misgelopen. Als het haar niks uitmaakt, wat zou het de lezer dan schelen? Het is wel te hopen dat ze gelijk heeft: volgende keer graag véél beter.