Als er een nieuw album van Marjane Satrapi is verschenen, dan gaat de voordeur op slot, de telefoon van de haak en de stekker uit de televisie. Met een pot verse thee nestel ik me op de bank. Een bewonderaar mag zo haar favoriete striptekenaar hebben.
Ik kom terecht in een gezelschap van negen Iraanse vrouwen. Ze zijn van verschillende generaties en hebben verschillende gezichten. Toch zijn ze door hun vrouw-zijn met elkaar lotsverbonden. Tijdens de gezamenlijke thee-uurtjes praten deze vrouwen achter de rug van anderen om en luchten zij hun hart. Thema's: hoe als niet-maagd de huwelijksnacht geloofwaardig door te komen, de potentie van de Europese (lees: niet-besneden) man, de gunstige positie van de minnares, siliconen borsten en billen.
Satrapi heeft in dit album het dwingende ritme van de klassieke stripindeling losgelaten. Haar tekeningen strekken zich over de gehele pagina uit en bevatten veel tekst. Als lezer voel ik me een luistervink en voyeur tegelijk. De meest intieme onderwerpen komen - soms besmuikt, soms schaamteloos openhartig - aan de orde. Het dichtnaaien van de vagina voor de huwelijksnacht wordt luchtig becommentarieerd: 'Er bestaat nog zoiets als een lichte variant, een soort 'kruissteekjes light'. Dan doen ze maar een klein stukje. Ha! Ha! Ha!' Met deze in het Nederlands superieure, want pijnlijk ambivalente vertaling van de oorspronkelijke Franstalige titel Broderies levert Satrapi een subliem album af.