Judith Vanistendael heeft over publiciteit niets te klagen. Haar De maagd en de neger is zowel in de Vlaamse als de Nederlandse media uitgebreid aan bod gekomen, en dat is voor een officieel debuutalbum opmerkelijk. Of dit komt omdat haar strip is gebaseerd op het verhaal Bericht uit de burcht van haar vader, de ook in Nederland bekende Belgische schrijver Geert Van Istendael (met een ander geschreven achternaam als nom de plume), of omdat het onderwerp - dochter komt thuis met Afrikaanse vluchteling als vriend - de nieuwsgierigheid wekt, is niet glashelder. Beide factoren zullen elkaar wel hebben versterkt.
Het bijzondere is dat Van Istendael in zijn verhaal beschrijft hoe hij reageert wanneer zijn dochter Judith thuiskomt met Abou, een asielzoeker uit Togo. Hij, de ruimdenkende progressieveling, blijkt er meer moeite mee te hebben dan verwacht. Judith stond echter niet bepaald te juichen toen haar vader deze ervaringen op papier zette. Maar een aantal jaren later en een opleiding aan de stripacademie Sint-Lukas in Brussel verder gebruikt zij het boek van haar vader weer als basis voor haar eerste grote strip: De maagd en de neger. Daarin voert zij zichzelf op als Sofie die met de Togolese jongeman thuiskomt. Haar vader weet uiteindelijk zijn reserves voor een deel te laten varen, ook omdat hij zich steeds meer ergert aan de weinig empathische houding van de, in dit geval, Belgische overheid tegenover vluchtelingen.
Vanistendael hanteert voor De maagd en de neger een sobere, doch zwierige zwart/wit-tekenstijl. Menig ambachtelijk ingestelde striptekenaar zal wel weer gaan piepen dat het grafisch weinig voorstelt, maar dat doet er hier niet toe. Het tekenwerk staat namelijk geheel in dienst van het te vertellen verhaal, en dat zit goed in elkaar. Zonder een overdaad aan tekst zet Vanistendael vanaf het begin een pakkende vertelling neer. Liefdevol, schrijnend, maar ook humoristisch. Op dit eerste deel volgt nog een tweede deel, verteld vanuit het standpunt van Sophie, en misschien een derde.
Vergeleken met de talloze pretentieuze, semi-religieuze strip-epossen die de Franstalige stripwereld met de regelmaat van de klok over ons uitstort, en de lolligheid van veel Nederlandse tekenaars, is de strip van Vanistendael een verademing. Eindelijk weer eens een strip met inhoud, over een hedendaags onderwerp dat ons allemaal aangaat: de opvang van en omgang met vluchtelingen.