Een besnord, gezet mannetje van middelbare leeftijd lummelt wat rond in zijn kamer en snuift de lucht op. 'Wat is dat voor een lucht', roept iemand buiten beeld. Het kereltje, starend uit het raam en krabbend aan zijn gat, antwoordt:
'Dat zal de hond wel zijn'.
'De hond is al jaren dood.'
'Nou... dan zal ik het zelf wel zijn.'
Wereldschokkende dingen gebeuren er niet in The first book of hope en The second book of hope, de twee stemmig gekleurde stripalbums op A5-formaat van de Fin Tommi Musturi, die uitgeverij Bries onlangs uitbracht.
Het naamloze mannetje luiert veel en hij rommelt verder wat rond in en om zijn huis en tuin. Hij denkt na over het bestaan als hij op een overleden vogeltje stuit, vertelt de lezer een anekdote over het huis dat zijn vader voor de oorlog bouwde en dat zo degelijk is dat het hem ook nog wel zal overleven. En hij droomt. En hij wordt opgelucht weer wakker. En hij kijkt naar de wolken en benoemt ze: 'de schaduw van een dode man in de duisternis van een kamer' of 'de hand van een vriend die je met verrukking begroet'. Hij staat in zijn onderbroek voor de spiegel en besluit te gaan joggen. Maar als hij dan zijn spiegelbeeld in trainingsoutfit ziet, schrikt hij zo dat hij zich snel weer verkleedt. Tommi Musturi introduceert met Books of hope het subtiele kamerspel in de strip: de weergave van een kleine wereld, waarin weinig gebeurt. Maar juist de keuze van de alledaagse gebeurtenissen en de volgorde waarin de tekenaar ze plaatst, veroorzaken bij de aandachtige lezer krachtige reacties die leiden tot bespiegelingen over de zin van het bestaan, de relatie tot de medemens, de onzin van materiële verlangens, de onvermijdelijke aftakeling bij het ouder worden, de dood... En dat getekend in een semi-realistische stijl die het midden houdt tussen Boerke van Pieter de Poortere en Jimmy Corrigan van Chris Ware.
Op het internet is weinig te vinden over de tekenaar en ook de uitgeverij weet weinig te vertellen, behalve dat Tommi Musturi één van de initiatiefnemers is van de bloemlezingen met werk van Finse tekenaars die regelmatig verschijnen onder de naam Glömp. Deze serie heeft vorig jaar de prijs voor beste alternatieve uitgave gewonnen in Angoulême. Misschien is het opzet van Musturi en wil hij net als sommige andere kunstenaars alleen via zijn werk spreken. Daar slaagt hij uitstekend in.