Het is niet uit te sluiten dat de makers op een publiek van alle leeftijden hebben gemikt, maar de nieuwe stripserie Alleen is alleen verteerbaar voor kinderen. En zelfs zij zullen het lastig vinden om het eerste deel - Spoorloos - geslaagd te vinden. Dat ligt niet aan het uitgangspunt, dat beslist intrigerend is. Op een kwade dag is iedereen van de aardbodem verdwenen, behalve onze vijf hoofdrolspelers. Waar het aan schort is de opbouw van het verhaal en een gedegen karakterconstellatie. Scenarist Fabien Vehlmann neemt te veel tijd om de vijf personages één voor één te introduceren vóór de grote ommekeer. Acht bladzijden lijkt mee te vallen, maar niet als de karakters zo sjabloonachtig en clichématig zijn als in dit geval. Je kent het wel: de nerd, de eenling, de verwende snotaap en nog zo wat van die typetjes. Slecht over nagedacht, vooral omdat er sprake is van veel overlap.
Na de grote verdwijntruc leven de vijf tussen hoop en vrees. Tenminste, dat is wat Vehlmann ons probeert duidelijk te maken. Helaas mogen hun gevoelens nog zo expliciet over het voetlicht worden gebracht, op de lezer komen ze nauwelijks over. Ook dat heeft ermee te maken dat de scenarist zijn karakters niet in de vingers heeft. Ze doen maar wat. Leven tussen hoop en vrees betekent in zijn optiek: Jantje huilt, Jantje lacht. Eigenlijk is het een prestatie dat de pijn van dit plotseling ouderloze stel níét voelbaar is. Tja, wat moet je als iedereen weg is? Op die vraag heeft Vehlmann in dit album geen antwoord en dus dolen zijn helden doelloos rond. De lezer moet er maar vanuit gaan dat het verhaal in de vervolgalbums nog wel een kant op gaat. Bruno Gazzotti tekent leuke en aansprekende poppetjes, maar de decors heeft hij gemakshalve tot een minimum beperkt. Zo kan het gebeuren dat de vijf niet alleen qua verhaal maar ook qua omgeving in het luchtledige zweven.