Poison Ivy is de naam van een plant uit Noord Amerika en Canada die een allergische reactie op de huid van mensen kan veroorzaken. In het verhaal van tekenaar Philippe Berthet en scenarist Yann (pseudoniem van Yannick le Pennetier) is het ook de bijnaam van een jonge vrouw uit de moerassen van Louisiana. Beide uitleggen zijn met elkaar verbonden. Het meisje Swampy wordt door de plaatselijke voodoomeesteres van de dood gered door het toedienen van het sap van de giftige plant. Ook aan dit voordeel kleeft een nadeel: haar kussen zijn vanaf dat moment dodelijk. De Amerikaanse geheime dienst, onder directe aansturing van president Roosevelt, heeft een speciaal team in dienst waarin Poison Ivy, zoals ze vanaf dat moment heet, prima past.
Berthet is weer ouderwets op dreef met dit verhaal; zijn strakke naar de atoomstijl neigende tekenstijl, brengt het verhaal helder in beeld. Vierkante kinnen, volle rondingen, een fris kleurgebruik en bij vlagen karikaturale gezichtsuitdrukkingen zonder ook maar een rimpeltje in beeld laten je de pagina’s met plezier omslaan. Yann weet de spanning en het verhaal in juiste proporties op te bouwen. In het eerste deel neemt hij uitgebreid de tijd de leefwereld van de dan nog jonge Swampy te schetsen. Ondanks een zijsprongetje links en een kwinkslag rechts vertraagt het verhaal geen moment. De tegenstelling van het ongestoorde leven in de moerassen en de dreigende Tweede Wereldoorlog op de achtergrond leggen een stevig fundament voor het vervolg. We treffen volop typische Yann-grappen aan. Zo is het personage Memory in staat om na één keer een boek te lezen de bijbehorende taal uit het hoofd te leren en wordt het Vlaams, waar zij zich op dat moment in verdiept, omschreven als een ontzettend moeilijke taal van een primitieve stam in Europa. Ik bedoel maar…