De fanclub van Marc Verhaegen geeft diens eersteling voor het eerst (nou ja, op een persoonlijke oplage van 3 stuks na) in albumvorm uit. Het gaat om een verhaal uit 1976, dat verscheen in het maandblad van de Kontichse scouts. De tekenaar was toen 19 jaar oud. Een jeugdzonde derhalve.
De eerste vraag die moet worden gesteld is: welke reden (eventueel zelfs meervoud) kan er zijn om een jeugdzonde uit te geven? In het algemeen komen daar een paar zaken voor in aanmerking. Allereerst natuurlijk een bijzonder hoge kwaliteit van het werk. Verder zijn er wat randzaken die om (her)uitgave kunnen vragen. Zoals veranderingen in maatschappij of kunstvorm, waardoor oud werk opeens weer bijzonder actueel kan zijn. Maar ook vanuit een simpel streven naar bibliografische volledigheid kan men willen voorzien in een behoefte
Over de kwaliteit kunnen we kort zijn: daarin ligt in dit geval geen rechtvaardiging voor het uitgeven van dit album. Overigens geen schande, gezien de leeftijd van de auteur op het oorspronkelijk moment van verschijnen. Het betekent wel dat er andere redenen zijn waarom men er van uitgaat dat lezers in dit werk geïnteresseerd zullen zijn. Bibliografische volledigheid dus. Het is per slot van rekening niet voor niets een uitgave van de fanclub van de stripmaker. Niet ongewoon, maar het is een verschijnsel dat we vooral kennen bij stripauteurs die tot de groep klassiekers horen (en meestal ook niet meer in het land der levenden verkeren). Marc Verhaegen past (nog) in geen van beide groepen. Hij is geen klassieke strippionier en voor zover ik weet heeft hij zijn laatste adem nog niet uitgeblazen. Mijn inschatting is dan ook dat er maar een kleine groep stripliefhebbers zit te wachten op dit vage eerste probeersel van een tekenaar die vooral door zijn botsing met de Suske en Wiske-clan bekend is geworden. Het is trouwens wel leuk om te constateren dat ook dit werk een flink zwarte kant kent, die het zelfs ook nog enigszins intrigerend weet te maken.
Voor de echte liefhebber, zullen we maar zeggen.