Nan’yo is de naam van een eilandengroep in de Stille Oceaan, tegen de evenaar, onderdeel van Micronesië, een regio die samen met Polynesië en Melanesië weer deel uitmaakt van de eilandenverzameling Oceanië.
Nan’yo werd van 1914 tot 1945 beheerd door het noordelijker gelegen Japan. Binnen deze periode, om precies te zijn 1938, situeert stripmaker Mark Hendriks zijn verhaal over twee Japanse vrouwen, Tomoko Matsuhara, een lerares in Korea en de schrijfster Sumiko Sumiyoshi. Zij hebben afgesproken om met elkaar de vakantie door te brengen, maar door allerlei misverstanden lopen zij elkaar voortdurend mis, zodat de lezer tot ver in het verhaal de alledaagse – maar vooral ook de bijzondere ervaringen – van Tomoko tijdens haar eilandenzwerftocht krijgt voorgeschoteld. Tomoko is een laconieke, bijna onverstoorbare en bovenal zeer eigengereide jonge vrouw, die onbeschaamd gebruik maakt van de literaire sterrenstatus van Sumiko. Zij laat zich door bewonderaars van haar schrijvende vriendin per prauw, vliegtuig, en marineschip van eiland naar eiland vervoeren. Uiteindelijk, na weken van island-hopping, ontmoeten de vriendinnen elkaar. Bovenstaande droge samenvatting doet absoluut geen recht aan de vermakelijke exotische – en erotische – gebeurtenissen die binnen het prachtig getekende verhaal plaatsvinden, maar beschrijvingen van de vaak summier van teksten voorziene scènes, zou het lees- en kijkplezier, dat rijkelijk wordt aangeboden, schaden.
Daarnaast verwerkt Mark Hendriks nog enkele thema’s in Nan’yo – Avontuur in de Pacific, zoals de dreigende wereldoorlog die zich aankondigt met de in de buurt rondvarende marinefregatten en het krantenartikel over de Italiaanse verovering van Ethiopië dat Tomoko leest. Vermakelijk is het om te zien dat de spannende roman die Sumiko zou schrijven uiteindelijk is uitgemond in een reisverhaal dat de ervaringen beschrijft die Tomoko, en dus ook de oplettende lezer, net heeft ondergaan.
Mark Hendriks heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt, die duidelijk wordt als zijn laatste werk wordt gelegd naast bij voorbeeld verhalen die hij in de late jaren 1990 publiceerde in stripblad Gr’nn, waarin al een oervorm van zijn heldin Tomoyo/Tomoko figureert. Het brutale gebruik van vlekvlakken, de beelduitsneden, de met zichtbaar zelfvertrouwen getrokken lijnen en het beeldritme bieden esthetisch genot, waarbij de aandachtige lezer wordt uitgenodigd op zoek te gaan naar onderliggende lagen.